Weer terug thuis en een laatste terugblik..

29 december 2018 - Breda, Nederland

Lieve iedereen,

Vorige week vrijdag heb ik weer voet gezet op Nederlandse bodem na 195 dagen. 

Nog even terugblikken op mijn laatste weken:

Een van de laatste dagen in Canada ben ik ’s morgens de honden aan het voeren waarbij ik merk dat Kenai niet wil eten. Wanneer ik een paar uur later met Veronique bij de honden sta vertel ik haar dit waarbij we beiden naar het hok kijken van Kenai en op hetzelfde moment tot de ontdekking komen dat Kenai weg is! 

Veronique gaat haar zoeken, maar kan haar niet vinden. Kenai is al oud, 12 jaar, en Veronique zegt dat haar gezondheid niet zo goed is. Ze heeft Kenai gisteren voor de slee laten lopen en ze denkt dat dit misschien teveel is geweest voor haar. Ze hoopt dat Kenai zelf weer terug komt. 

Die avond hoor ik dat Kenai terug is. Ze blijkt een puppy te hebben gekregen! Veronique wist niet dat Kenai zwanger was en voelt zich erg schuldig dat ze Kenai de dag ervoor nog voor de slee heeft gezet. Ze weet niet of Kenai en de puppy het samen gaan redden omdat het van Kenai veel zal vragen om in haar conditie een puppy groot te brengen. 

Wat een dotje is het, zo ontzettend klein! Maar al zo vol levenslust! Hij is helemaal wit met 1 zwart oortje.

Op mijn laatste avond wordt er een groot kampvuur gemaakt en doen we een ‘northernlight watching’. De voorspellingen zijn gunstig, maar helaas zien we alleen een heel vage gloed. Desondanks een leuke afsluiter! 

Op 6 december mag ik de honden nog 1 keer trainen met de sneeuwmobiel en aan het einde van de middag heb ik een vlucht naar Vancouver. Ik ga met een positief gevoel weg. Het was een super mooie ervaring en ik heb eigenlijk vrijwel geen moeite gehad met het gemis van water of elektra. Ik heb minder leuke momenten gehad door Veronique maar ook veel momenten heel erg genoten van het buiten zijn en de honden. Wat zijn de honden leuk! In de korte tijd heb ik met een aantal echt een band opgebouwd. Daarnaast kan ik erg genieten van de sneeuw en ook de kou vind ik heerlijk. Ook heb ik weer enorm veel nieuwe dingen geleerd. Het is echt een ervaring die ik absoluut niet had willen missen! 

Tegen 20.00 uur land ik in Vancouver waar ik word opgewacht door Carl, de host van het guesthouse. Ik heb een eigen slaapkamer en gedeelde badkamer. Ik neem een laaaaange hete douche. Heerlijk. Daarna duik ik mijn bed in. Mijn pyama ruikt nog een beetje naar houtkachel, maar dat is wel lekker. Stiekem was het leven daar zo gek niet. Wakker worden in de sneeuw in mijn eigen cabin, mijn eigen vuurtje maken in de houtkachel, de dagelijkse routine waarin ik mijn eigen taken had, de prachtige zonsopkomst en zonsondergang die iedere dag weer anders was, de ritjes op de sneeuwmobiel door de ontzettend mooie omgeving .. Pas nu ik weg ben realiseer ik mij dat ik meer heb genoten dan ik voorheen heb beseft. 

7 december

Ik doe op het gemakje wat boodschappen en drink een heerlijke warme chocomel met slagroom waarna ik om 13.00 uur richting de airport ga en me daar vermaak door een beetje rond te hobbelen langs de winkeltjes. 

Ik vlieg naar LA en vanaf daar wordt het een lange oversteek van bijna 16 uur naar Melbourne. Twee werkdagen in het vliegtuig!

9 december

Doordat ik 19 uur vooruit ga in de tijd heb ik zaterdag 8 december overgeslagen en kom ik zondagochtend aan in Melbourne. Met een airportshuttle rijd ik in een kleine 2 uur naar Shepparton, naar de paardenfokkerij waar ik mijn laatste workaway ga doen. 

Het is een fokkerij waar renpaarden worden gefokt. Er zijn sinds september al bijna 70 veulentjes geboren! Ze verwachten voor kerst de laatste 4 veulentjes van dit jaar. Bijna alle paarden zijn van andere eigenaren die betalen om hun paard op de fokkerij te laten staan om ermee te laten fokken. De veulens blijven op de farm totdat ze 1 jaar oud zijn en worden dan verkocht. 

De farm wordt gerund door Blanche en Dean met hun kinderen Brodie van 17 en Kaithlyn van 15. We zijn met meerdere vrijwilligers op de farm. 

Diezelfde nacht wordt ik gewekt voor Dean met de vraag of ik de geboorte van een veulen wil zien. Even later staan we met zijn allen in de wei en zien hoe een mooi gezond veulentje ter wereld komt. 

In de dagen die volgen leer ik veel. Om de dag ‘scant’ Blanche verschillende merries. Hierbij maakt ze een echo door de camera via de anus en endeldarm naar binnen te brengen en op die manier de baarmoeder in beeld te brengen. Op die manier kan ze zien of de merrie gaat ovuleren en of het het juiste moment is om kunstmatige inseminatie toe te passen of ze checkt of een merrie drachtig is. Hierbij konden we soms het kloppende hartje van het embryo waarnemen. 

Op een van de dagen moeten er 2 paarden naar de kliniek voor een operatie en mogen wij mee en meekijken in de operatiekamer. 

Weer een andere dag brengt Blanche een merrie naar die kliniek voor embryotransplantatie omdat de eigenaar graag met deze merrie wil fokken maar deze merrie de vrucht na enige tijd altijd afstoot. De vrucht wordt dus herplaatst in een andere merrie. Ook hier mogen we bij zijn. 

Ook test Blanche zelf het bloed van de pasgeboren veulens. 24 uur na de geboorte neemt ze wat bloed af. De placenta’s van paarden laten, in tegenstelling tot die van andere zoogdieren, geen antistoffen door. Een veulen krijgt antistoffen alleen binnen door het drinken van de eerste melk van de moeder. Veulentjes die onvoldoende antistoffen binnenkrijgen hebben erg veel kans om (ernstig) ziek te worden. 24 uur na de geboorte vindt er door de darm van het veulen geen opname van antistoffen meer plaats. Blanche test het bloed van veulen na 24 uur om te zien of er voldoende antistoffen aanwezig zijn. Als dit niet zo is krijgt het veulen soms preventief antibiotica. 

Op een van de dagen komt er een bedrijf voor het vriesbrandmerken van de veulens. Veulens krijgen door middel van stikstof een merk in hun hals gebrand. Hier groeien witte haren terug. 

Weer een berg aan nieuwe ervaringen! 

Onze taak bestaat met name uit het voeren van alle paarden. De paarden staan allemaal buiten, verdeeld overschillende weides. Voeren doen we met een quadbike waar een wagentje achter hangt met voer. We rijden met de quadbike de weides in, langs de verschillende voerbakken die in de wei staan. Daarnaast helpen we Blanche om de paarden (en veulens) van de weides naar de stal te brengen als ze ze wil scannen. Vaak hebben we het in de middag rustig en kunnen we onze tijd zelf indelen. 

Het is een warm gezin en we eten iedere avond met zijn allen aan tafel. Blanche kookt iedere avond voor ons. Soms worden er spelletjes gedaan na het eten. De zon komt al vroeg op en het wordt pas donker rond 21.00 uur. Er zijn dagen van 40 graden en er zijn ook een aantal dagen met regen waarbij het minder warm is. 

We zijn voor mijn gevoel met iets teveel vrijwilligers (5) waardoor ik het lastig vindt mijn rol en taken te zien. Dat vind ik lastig want ik wil me graag nuttig maken. Daarnaast is er 1 Nederlandse en zij is allebehalve aardig tegen mij. Het lukt mij niet zo goed dit van me af te laten glijden en ik heb er last van dat ze me negeert, buitensluit en afkat. 

Ik vind op een gegeven moment een ticket naar Amsterdam vanaf Sydney voor een redelijke prijs en besluit nog een paar dagen richting Sydney te gaan en te kijken of ik Satoko nog kan opzoeken die in de buurt van Sydney werkt nu.

17 december

Ik neem afscheid van de meiden en met de bus, de trein en dan weer de bus reis ik in zo’n 4 uur naar Melbourne airport voor mijn vlucht naar Sydney waar ik rond 17.00 uur aan kom. Hier aangekomen haal ik mijn huurauto op en in 1,5 uur rijd ik naar de manege waar Satoko nu werkt. We hebben contact gehad en ze vindt het leuk om af te spreken. 

Het is erg leuk om haar weer te zien! Momenteel is er geen water en elektra door een grote storm een paar dagen terug. Ik zou in haar caravan slapen maar er is brand geweest in de schuur waar de caravan staat en om die reden is het nu niet veilig. Maar, ze heeft mijn tentje nog! Dus slaap ik weer in mijn tentje! 

18 december

We gaan vandaag samen naar de Blue Mountains. We maken een hele gave hike door een canyon die erg de moeite waard is! 

Daarna willen we weer naar een gratis camping in de buurt van de Blue Mountains maar we ontdekken dat het naar de manege vanaf de camping nog 2,5 uur rijden is en Satoko moet morgenochtend 7.00 uur terug zijn bij de manege om te werken. Dat betekent dat we 4.30 uur zouden meoten vertrekken bij de camping. Niet ideaal. 

We zoeken ons suf naar andere campings, dichterbij de manege. We kunnen niet echt iets vinden. Satoko stelt voor om te gaan ‘wild kamperen’. Ze weet een plek waar ook toiletten zijn. Wanneer we daar aankomen blijkt het afgesloten te zijn. We rijden terug naar de manege en brengen daar de nacht door. 

19 december

Vanmorgen staan we om 7 uur klaar om te werken. Ik help Coco in de ochtend met het voeren van de paarden. Rond 13.00 uur rijd ik richting Sydney. Het afscheid is dit keer minder intens dan de vorige keer dat we afscheid namen.

Ergens op de highway sta ik voor het rode licht. Het wordt maar heel even groen en dan alweer oranje. Ik denk dat ik nog wel kan rijden voordat het rood is, maar realiseer me dat het twijfelachtig is. Vrijwel meteen erna komt er een zwarte auto met sirene en zwaailicht hard aanrijden vanaf achter, gaat zeer dicht op mij rijden en seint met de lichten naar me. Ik twijfel toch een beetje of het voor mij is en weet niet zo goed wat ik moet doen. Ik wissel van baan. De auto ook. Ik wissel maar weer terug. De auto ook. De auto blijft seinen. Ik heb het erg warm inmiddels! Moet ik hier opeens de vluchtstrook op? Hij komt naast me rijden en gebaart super kwaad dat ik naar de kant moet. Dat doe ik en zwaar geirriteerd komt er een agent naar me toe waarom ik niet meteen aan de kant ging staan. Ik word er zo zenuwachtig van! Hij vraagt waarom ik door rood reed. Daarna volgen nog wat vragen over mijn rijbewijs, hoe lang ik in Australie ben, wanneer ik weer weg ga, voor hoe lang ik dan in Nederland blijf en uiteindelijk kom ik er vanaf met een waarschuwing. Gelukkig! Nog even blazen en dan mag ik verder rijden. Wat ben ik daarna blij als ik de auto ingeleverd heb! 

Ik heb een hotel dichtbij het vliegveld. Ik neem een heeeeerlijke douche. Voor mijn gevoel is het al te lang geleden dat ik uitgebreid kon soppen en zepen. En ik fohn mijn haar, fantastisch! Daarna pak ik voor de allerlaatste keer mijn backpack in. Ik was van plan de rest van de middag en avond te relaxen in het hotel, maar het begint te kriebelen nu ik besef dat dit de laatste dag in Australie is. Om iets over vijven besluit ik toch naar het centrum te gaan met de trein en me nog heel even onder te dompelen in het stadsleven van Sydney. Ik reis naar Darling Harbour en geniet opnieuw van de sfeer. Ik eet een enorm lekkere vegaburger bij een leuk tentje, loop nog wat rond en reis dan terug naar het hotel. 

Het hotel kijkt uit op het vliegveld en op de bovenste verdieping zit een erg leuke bar en lounge met een gigantische glaswand waarbij je het gevoel hebt dat je de opstijgende vliegtuigen bijna aan kunt raken als ze opklimmen en over het het hotel heen vliegen. Ondertussen is het ook nog eens enorm gaan onweren en het flitst doorlopend! Spectaculair! Op een gegeven moment ben ik harstikke moe, maar ik wil nog even vasthouden aan de laatste momenten. Ik eet nog een ijsje en blijf nog zitten totdat ik echt niet meer kan. Ik heb een heerlijk bed en zodra mijn hoofd het kussen raakt ben ik vertrokken.

20 december

Wanneer ik wakker word ben ik me er meteen van bewust dat dit het dan was .. 6,5 maand reizen is nu dan echt voorbij. De zon schijnt volop, het is een mooie heldere dag. Ik ontbijt op de airport en veel te snel is het tijd om te boarden. Ik ga Australie nu echt achter me laten. Het is stralend weer en we vliegen dwars over heel Australie richting Jakarta wat ik heerlijk vind; hoe langer ik dit land kan zien hoe beter. Het afscheid nog even een klein beetje uitstellen. We vliegen over Alice Springs en Ayers Rock wat ik leuk vind want deze route heb ik twee jaar geleden met Be afgelegd; van Sydney naar Ayers Rock.

In 7 uur tijd vliegen we naar Jakarta en in Jakarta moet ik 7 uur wachten. Maar, ik heb een uitnodiging gekregen voor de lounge. Dat blijkt een ware luxe!! Een super uitgebreid dinerbuffet met oneindig veel verschillende gerechtjes en zelfs een cocktailbar. Daarna nog een keer voor 14 uur de lucht in. 

21 december

Ik wist dat Vino zou komen om mij op te halen, maar tot mijn verrassing is ook Petra er!! Ontzettend leuk!! 

Dan naar huis en daar is de voordeur versierd met ballonnen en een ‘welkom thuis’ plaat! Als ik binnen kom zijn Be, Samantha en Noelle er!! Dat had ik echt niet verwacht! En het hele huis is versierd! Dit voelt echt als een warm welkom 😊 Verder zijn er lekkere Nederlandse dingetjes die ik gemist heb toen ik weg was, heel leuk. 

En nu kan ik een beetje terugblikken op mijn belevenissen. 

195 dagen, 28 weken, 6 ½ maand .. 

16 landen (oke, waarvan 3 keer Australie)..

Meer dan 14.000 foto’s..

11 simkaarten..

25 vluchten wanneer ik overstappen niet meereken..

35 vluchten wanneer ik meerdere vluchten naar 1 bestemming meereken (Anne Boo, help me een keer uitrekenen hoe ik dit kan compenseren!)..

Ontelbaar veel ontmoetingen, herinneringen, ervaringen..

5 kilo aangekomen..

Op 68 verschillende plekken geslapen..

Meer dan 10.000 euro lichter..

23 boeken gelezen..

Haar dat zeker 3 tinten lichter is geworden..

Heel veel milliliters zonnebrand..

8 Visums..

En 1 paar schoenen dat mij overal heeft gedragen!

Waarom ging ik op reis? 'Gewoon', omdat ik graag op vakantie ga en een langere tijd reizen kriebelde al jaren. Maar, ik wilde het nooit in mijn eentje totdat ik van WWOOF en Workaway hoorde en bedacht dat ik dat ook wel alleen aan zou durven. Daarnaast was ik ook toe aan een beetje verandering, even de dagelijkse routine achter mij laten. En ik dacht ook ‘als ik nu niet ga, dan blijf ik het misschien voor altijd uitstellen’. En ja, ik had ook wel de illusie dat ik met een vlucht uit Nederland (letterlijk, met het vliegtuig) ook alle gedachten achter mij kon laten. Ik zag mijzelf al zitten ergens op een strand, wind in mijn haren en een hoofd vrij van gedachten. Ruimte om na te denken over wat ik verder allemaal wil, oeverloos veel vrije tijd om mij te bezinnen, nieuwe inspiratie .. Maar, meer dan ooit werd me helder dat ik mijzelf toch meeneem, waar ik ook naartoe ga 😊 en dat een hoofd vol met gedachten ook gewoon aanwezig was ergens daar op dat strand met de wind in mijn haren. Dat er weinig ruimte ontstond (of dat ik het niet toestond) om na te denken over ‘wat hierna’. En stiekem had ik vurig gehoopt dat ik dingen gemakkelijker zou kunnen gaan loslaten. Ook dit bleek een illusie. Ik had verwachtingen die niet zijn uitgekomen, maar er zijn nog veel meer dingen wel gebeurd die ik niet had verwacht. Er is niets waar ik spijt van heb, van geen enkele dag, van geen enkel moment. Van tevoren had ik andere landen op mijn wensenlijstje, onder ander in Zuid-Amerika. Maar ik ben op een gegeven moment gestopt met plannen en heb het laten lopen zoals het liep. Met als resultaat dat ik zo ontzettend veel mooie dingen heb beleefd. Ik koester ieder moment, evengoed de momenten die minder gemakkelijk waren (oke, de diefstal van mijn spullen had ik willen schrappen, maar dat is dan ook echt het enige). Ik heb mijzelf ook verrast met dingen die ik heb gedaan waarvan ik van tevoren dacht dat ik ze nooit zou durven en ik heb zoveel nieuwe dingen geleerd en ervaren. Gedurende het reizen kreeg ik vaak de vraag wat het mooiste land of de leukste ervaring was. Ik heb er echt geen antwoord op! Ik heb zoveel bijzondere momenten gekend, ik zou daar niet 1 of een paar dingen uit kunnen kiezen, alles is van grote waarde geweest. 

En nu ben ik alweer een ruime week thuis. Wat gaat de tijd ook hier weer snel. Ik had gedacht dat de overgang groot en moeizaam zou zijn, maar tot nu toe valt dat erg mee. Ik ben nog vrij en er hoeft nog niet zoveel. Dat is heerlijk. En het voelt een beetje alsof ik nooit ben weg geweest, alles is weer zoals het altijd is geweest. Ik vind het super super leuk dat jullie de moeite hebben genomen om mijn ellenlange verhalen te lezen en het was heerlijk om op mijn beurt jullie reacties te lezen. Ook de belangstelling via appjes gedurende mijn reis heb ik heel erg lief en leuk en fijn gevonden 😊 ! Iedereen die ik nog niet gezien heb hoop ik snel een keertje te zien om bij te kletsen, ik ben heel benieuwd hoe het met iedereen gaat.

Ik kan terugkijken op een bijzonder 2018 en ik wens jullie allemaal een super gezond en mooi 2019!

Veel liefs en hopelijk tot snel 😊

8 Reacties

  1. Bonita:
    29 december 2018
    Fijn verhaal weer Annemie. Ga je snel weer zien.
    Zal vreemd zijn weer te gaan werken denk ik.
    Tot snel!
  2. Paula:
    29 december 2018
    Lieve Mie! Hèhè! Eindelijk thuis!! Dubbel gevoel, maar ook heerlijk, al zal de temperatuur wat tegenvallen. Wat heb jij toch een fantastische reis gemaakt en een schat aan ervaringen opgedaan. En dan op de valreep nog een boze agent! 🤣 🤣 Wat een ontroerend verhaal van de zwangere husky! Dat was wel het hoogtepunt van je, soms niet zo leuke, verblijf in Canada. Ik begrijp best dat je niet kunt zeggen wat je mooiste ervaring is geweest, zoveel indrukken!
    We hopen je gauw te zien, met je foto's (een selectie is ook prima! 😉 😉).
    Dikke tút en een gezellige jaarwisseling, groetjes ook voor Vino,
    Geert en Paula
  3. Bita:
    29 december 2018
    Oh Annemie wat een fantastische ervaringen heb je opgedaan. Zoveel herinneringen en die kunnen ze je nooit meer afnemen wat er ook gebeuren mag in je leven.
    Ik moest wel even lachen toen je schreef ‘ met de wind in mijn haren en een hoofd vrij van gedachten’ het was alsof ik Oma Miep hoorde.
    Nu weer thuis en even acclimatiseren voordat het regelmatige leven weer begint. Het is ook jammer voor ons dat je reis nu tot een einde gekomen is: we moeten nu je leuke verhalen missen
    Hopelijk zien we elkaar gauw in het nieuwe jaar en kunnen je foto’s zien. Hele gezellige jaarwisseling en tot ziens. Groetjes aan Beatrijs, Raynor en Vino. Love Bita en Hans
  4. Suzanne van Rossum:
    30 december 2018
    Wauw wat bizar snel gaat het dan toch! Wat een belevenissen, ik heb genoten van al je verhalen! Gek dat ik je straks weer gewoon op het werk zie! Ik kijk uit naar een avondje foto’s kijken en belevenissen horen! ;)
  5. Anne:
    30 december 2018
    Superleuk om ook het laatste stuk nog te lezen! En heerlijk dat je zoveel hebt gezien en beleefd en echt terug kan kijken op mooie herinneringen.
    Hahaha voor compenseren van je vluchten kan ik je wel helpen hoor :-P. Maar er zijn meerdere websites die het gewoon voor je berekenen en dan hoef je alleen nog te betalen. Moet je wel al je bestemmingen en overstappen gaan invoeren ;-).
    Tot snel weer! xx Anne Boo
  6. Anne v W:
    30 december 2018
    Zo gaaf Annemie, dat je het gewoon gedaan hebt! Wat een gave ervaringen heb je opgedaan. Zo leuk om je te hebben gevolgd via je verhalen! We gaan elkaar snel weer zien, lijkt me erg gek om weer aan het werk te gaan. Benieuwd hoe dit je gaat bevallen.
  7. Heleen:
    31 december 2018
    Hoi Annemie,

    Ook nu weer genoten van je verhaal.

    En wat vreemd dat je ook alweer terug bent. Wat ik dat snel gegaan zeg.

    Ik zie je snel op het werk en laat me graag uitnodigen voor een avond foto's en nog meer verhalen .
  8. Leny en Pietl:
    2 januari 2019
    super Annemie ok deze jammer genoeg laatste nog zo spannend. Wat zal ik je verhalen missen stuur zo nu en dan maar eens een verhaaltje van je belevenissen in Breda!!