Farmlife, Sydney en roadtripping

Lieve allemaal,

Nog een beetje meer over de farm! De farm bestaat voor een deel uit – en is omgeven door – heuvels. De oppervlakte van de boerderij is 810 hectare en verspreid over deze enorme lap grond lopen 400 koeien. Aangezien heel veel van de omheining kapot is, lopen ze echt overal! Ook rond het huis en door de tuin. De stieren lopen gewoon tussen de koeien en soms rijd of loop je naar een ander deel van het terrein en wordt je pad opeens geblokkeerd door een grote stier!

Het werk bestaat voor het grootste deel uit het repareren van de omheining en het opzetten van nieuwe stukken omheining om te zorgen dat de koeien op het juiste deel van het land blijven staan. Het terrein is dus enorm en om op de verschillende plekken te komen gebruiken we crossmotoren en 4WD auto’s. Overal staan fruitbomen (veel verschillende soorten Citrus) en Avocadobomen.

Op zondag 10 september nog een laatste dag en nacht met de andere 4 Workaway’ers in ons eigen mooie grote huis. ’s Middags schijnt de zon over de heuvels en komt een grote kudde met koeien en kalfjes voorbij, vlak langs ons huis. In de bomen horen we de Kookaburra’s. Wanneer we ’s middags naar de ‘main house’’ rijden zien we weer een Wallaby met baby (dit noem je een Joey) in de buidel. Op de veranda van de ‘main house’ zitten de Regenbooglori’s en Papegaaitjes, samen met de groepen Prachtvinkjes.

Ik krijg vandaag mijn eerste motorles van Roberto op de crossmotor in een décor van heuvels met koeien in de namiddagzon. Het gaat me best goed af en ik vind het heel gaaf om te doen! Het is wel even wennen dat ik met mijn voet moet remmen en niet met mijn hand, omdat ik dit gewend ben van de weinige keren dat ik op een scooter heb gezeten. En op een motor moet je schakelen, dat is ook weer iets heel anders! Het voelt best wel stoer, zo op een motor rijden op een farm in Australië!

’s Avonds kaarten we de laatste avond gezamenlijk in ons eigen huis onder het genot van een aantal glazen wijn.

Op maandag verhuis ik naar de ‘main’house’ omdat de andere workawayer’s, waarmee ik het huis deelde, vanaf vandaag vertrokken zijn.

Er is nog 1 andere Nederlandse Workawayer, Marlene. Zij is er al 3 maanden en doet voornamelijk dingen in het huishouden. Het voelt raar om opeens ‘alleen’ over te zijn omdat we het werk steeds met zijn allen deden. We kookten vaak samen voor iedereen die hier is en Tessa was altijd geduldig om extra uitleg te geven als ik tijdens het werk niet helemaal had begrepen wat de bedoeling was.

Tijdens het werk een paar dagen terug heb ik overigens een Zwarte Weduwe gespot! Een dodelijke spin! We waren stalen platen aan het versjouwen toen ik opeens op 1 van de platen iets zag zitten. Jawel hoor, het was er echt 1! Het is niet de enige dodelijke spin die hier leeft. Op de koelkast in huis hangt een papier met afbeeldingen van de dodelijke en minder dodelijke spinnen die hier leven.

Ik doe de verzorging van de kippen nu iedere ochtend alleen en vaak staat ook Carla’s morgens vroeg onderaan de veranda te wachten op haar flesvoeding. Carla is goed opgevoed. Ze staat te loeien om melk en omdat het even duurt om de fles klaar te maken, krijgt ze vooraf alvast wat brokjes. Met de schaal met brokjes ga je voor haar staan, zegt ‘Carla, back!’ en in sneltreinvaart loopt ze een paar meter naar achteren. Daarna krijgt ze haar brokken. Ze heeft dit moeten leren omdat ze steeds groter wordt en als ze geen ‘omgangsregels’ kent kan het onveilig worden.

Vandaag gaan we weer aan de slag met ‘fencing’, dit keer samen met Jo (de zoon van Kevin) en zijn vriendin. We zien een grote leguaan onderweg! Die leven hier dus ook!

’s Middags ga ik met Sonja en Marlene nog naar de paarden die op een stuk land verderop staan. Marlene gaat misschien vrijdag naar Melbourne voor een 3-daagse Reiki cursus, toegespitst op paarden. Ik laat weten dat mij dit ook interessant lijkt. Sonja gaat informeren of er nog plaatsen vrij zijn, zij kent de vrouw die het organiseert.

Op dinsdag help ik met het verhuizen van 1 van de paarden (te voet, een wandeling van een half uur) en in de middag is er niet zoveel te doen. Ik geef de vissen eten want er is een Aquaponics system. Dit is een duurzaam ecosysteem. Aquaponics maakt gebruik van micro-organismen om de poep van vissen om te zetten in voedingsstoffen voor planten. De planten filteren op hun beurt het water voor de vissen. Het is een natuurlijke, milieuvriendelijke en duurzame manier van voedselproductie, zonder dat het water verschoond of chemische meststoffen toegepast hoeven te worden. Wel vind ik de vissen een beetje zielig. Die zitten in een grote donkere tank.

Het is een erg warme dag en wanneer het een beetje afgekoeld is besluit ik de heuvel op te wandelen. Een stevige klim! Ik zie veel Wallaby’s en heb mooie uitzichten.

Na de workaway hier wilde ik eigenlijk nog een ander workaway doen in Australie. Ik had al contact gehad met een grote schapenboerderij aan de Westkust waar ik kon komen. Maar, nu ik hier op de farm ben merk ik wel dat ik toe ben aan een eigen plek en het zelf indelen van mijn dagen. Ook lijkt het me leuk om nog meer van Australie te zien. Ik overweeg een kleine campervan te huren en van Melbourne naar Adelaide te rijden, onder andere over de bekende Great Ocean Road. Na wat research besluit ik mijn plan te wijzigen en in een dag of 10 van Sydney naar Brisbane te rijden. Hier is het iets warmer en tussen de Great Ocean Road en Adelaide lijkt ook niet zo’n spannende route.

In de dagen die volgen is er voor mij niet zo heel veel werk te doen en ik doe wat huishoudelijke klusjes. Daarnaast orienteer ik mij op mijn reisplan voor de komende weken, bak ik een appeltaart en oefen ik het motorrijden. Ik rijd met de auto naar het dorp om de post op te halen bij het postkantoor en op 1 van de dagen zaag ik hout voor de open haard in stukken met de kettingzaag. Weer een nieuwe ervaring!

En dan is het zaterdag 15 september, de dag dat ik weer richting Sydney ga. Toen ik op de farm kwam had ik de verwachting dat we in de ochtend zouden werken en in de middag vrij zouden zijn om de stranden en de omgeving te verkennen. In de eerste week vond ik het lastig dat we de hele dag aan het werk waren met tussendoor veel wachten en wilde ik na een week eigenlijk verder. Ik voelde onrust en wilde meer zien dan alleen de boerderij. In de tweede week vond ik het wachten en niet weten wat te doen nog steeds lastig, maar ik begon steeds meer mijn draai te vinden en had steeds meer het gevoel dat ik langer zou kunnen blijven. Ik heb veel nieuwe dingen geleerd en genoten van de omgeving.

Het oefenen met natural horsemanship, de wallaby’s, de stilte, de papagaaitjes en andere vogeltjes op de veranda, Carla die ’s morgens om haar melk kwam, het voeren van de kippen, hout zagen met de elektrische kettingzaag, heftruck rijden, motor rijden, het zien van een zwarte weduwe, fencing, het verblijf in de bottom house, de rust en mooie uitzichten, het beklimmen van de heuvel, al met al een week vol met hoogtepunten en nieuwe ervaringen! De hele familie in ontzettend gastvrij geweest en heeft mij het gevoel gegeven dat hun huis ook mijn huis was. Dat vind ik bewonderenswaardig. Al die vrijwilligers die al jaren over de vloer komen, voor kortere of voor langere tijd. Sonja die net moeder is geworden en haar huis openstelt voor steeds weer nieuwe mensen, petje af! Daarnaast had ze altijd het geduld en de energie om ons dingen te leren en informatie te geven over Natural Horsemanship.

Ik neem afscheid van Jo, Henriette en Sonja. Kevin heeft nog tips voor me opgeschreven voor leuke plaatsen op de route naar Brisbane. Ik geef de kippen eten en de vissen en dan is het tijd om te gaan. Marlene brengt me naar het treinstation van Wingham.

De trein vertrekt om 10.06 uur en zal om 15.45 uur arriveren in Sydney. Onderweg slaap ik een beetje, lees een boek, schrijf in mijn dagboek en zo kom ik de uren wel door. Wel merk ik dat ik het spannend vind weer alleen te zijn en ik zie een beetje op tegen het hostelleven omdat ik gemerkt heb dat ik soms wat moeite heb mijn draai te vinden.

Ik heb een hostel geboekt tegen het Centraal Station aan dus ik hoef niet ver te lopen. Ik loop nog wat door Sydney en ga niet te laat naar bed.

De ochtend erna sta ik op tijd op, haal iets te eten en om 7.15 zit ik in de trein naar de Blue Mountains. In Sydney (en omstreken) kun je op zondag de hele dag reizen voor maar 2,70 dollar (1,66 euro). Ik heb een anonieme OV chipkaart die hier gratis verkrijgbaar is. Dus vandaag reis ik met bus en trein de hele dag voor maar 1 euro 66.

In twee uur tijd rijden we naar Katoomba, het bekendste vertrekpunt om de Blue Mountains te bezoeken. Ik loop het station uit en het eerste dat opvalt is dat het ontzettend koud is hier!! Ik heb een vest meegenomen, maar daar komt de kou zo doorheen. Ik loop in een half uurtje via de hoofdstraat naar Echo point. Er is niemand op straat, het lijkt wel een spookstad. Het is doodstil. Eenmaal bij Echo point krioelt het van de Aziaten, wat ik toch altijd wel vermakelijk vind.

Vanaf Echo point heb je een mooi uitzicht op onder andere de drie zusters. Hun namen zijn Meehni (922 m), Wimlah (918 m) en Gunnedoo (906 m). Een legende vertelt dat drie zussen verliefd werden op drie mannen van een andere stam. Het was echter volgens hun wetten verboden om met ze te trouwen. Er ontstond een gevecht. Om de zussen te beschermen veranderde een wijze ze in steen. Helaas overleed de wijze tijdens het gevecht en konden de zussen tot de dag van vandaag niet terugkeren in hun menselijke gedaantes.

Ik loop in de ochtend een leuke route en neem daarna de trein naar Weltworth Falls. Het is maar een rit van een minuut of 10. Vanaf dit plaatsje ga ik een andere wandeling maken. Ik begin met de Darwin trek van ongeveer 1,5 uur. Een hele mooie wandeling over smalle paadjes door begroeid gebied, de rivier stroomafwaarts volgend. Steeds hoor je het geluid van kabbelend water en het paadje kronkelt soms over het water, door lage begroeiing en soms door een stuk bos. Papegaatijes vliegen om mij heen. De trek voert langs verschillende kleine watervallen. Ik kom bijna niemand tegen.

De wandeling komt uit bij een waterval. De bedoeling was om vanaf hier een pittige trek te doen van ongeveer 3 uur over een pad dat is uitgehouwen in de rotsen en langs de kliffen loopt met mooie uitzichten. Het blijkt dat deze trek gesloten is in verband met gevaar van vallende rotsblokken. Wel kun je via een eindeloos lange en hele steile trap, uitgehouwen in de rotsen, naar de voet van de waterval. Ik daal een stukje af maar de uitzichten worden niet mooier en ik realiseer me dat ik ook nog terug omhoog moet. Ik besluit terug naar boven te gaan.Ik bekijk de bordjes nog eens goed en zie dat de ‘undercliff trek’ wel open is. Ik besluit die te lopen. Het blijkt een hele mooie wandeling met mooie uitzichten en leuke paadjes onder rotsen door en over rotsblokken heen. In het begin hoor ik nog mensen voor en achter me en op een gegeven moment hoor ik niemand meer. Alleen nog vogeltjes. Toch wel een beetje spannend. Ik loop zo hoog!

Na de wandeling neem ik de trein van vijf uur weer terug richting Sydney waar ik twee uur later aan kom.

Voordat ik op reis was ik ervan overtuigd dat ik alleen Workaway wilde doen en het niet leuk zou vinden om dingen alleen te ondernemen. Ik ben blij dat de afwisseling met Workaway er is, maar ik merk ook dat het wel went om dingen alleen te doen.

De volgende dag zit ik rond 8 uur in de bus opweg naar Coogee beach alsof het de gewoonste zaak van de wereld is om op een ochtend in september in een bus te zitten in Sydney. Terwijl ik daar zit, genietend van mijn organic spelt scone, realiseer ik me dat het toch wel bijzonder is. Soms komt opeens het besef dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is.

Bij Coogee beach stap ik uit om 8.30 uur en begin aan de coastwalk van 6 kilometer naar Bondi beach. Twee jaar geleden heeft Sydney mijn hart al gestolen en dat gevoel komt onherroepelijk terug. Ik loop in de ochtendzon langs het strand en door het park waar mensen op bankjes zitten, hardlopen en hun honden uitlaten. Alles ademt onschuld en ontspanning. Groen is hier groener dan op andere plekken, vogeltjes klinken hier helderder en zelfs de honden lijken blijer dan waar ook ter wereld. Ik loop langs de kust met alleen het geluid van de golven die tegen de kust aanslaan en de vogels om mij heen. Het geeft zo’n heerlijk gevoel. Alsof Sydney geen zorgen kent. Het zal een beeld zijn dat ik zelf creëer, maar laat mij maar in dit sprookje geloven 😊

Ik geniet met volle teugen van de prachtige kustlijn en observeer de surfers die wachten op de juiste golf en het juiste moment. Onderweg zijn er regelmatig kraantjes waar je drinkwater kunt krijgen. Het is een heerlijke wandeling.

Eenmaal bij bondi wemelt het van de surfers in het water. Het strand is heel mooi wit. Ik bestel een frietje en ga in het zand zitten. Ik las dat mensen 3 tot 4 uur over de wandeling van 6 kilometer doen en kon mij hier niet zoveel bij voorstellen, maar tegen de tijd dat ik met mijn frietje in het zand zit is het toch opeens 12.30 uur.

’s Middags loop ik nog naar het Opera House en de Harbour Bridge. Zoals het een echte backpacker betaamt heb ik me opgegeven voor de gratis pizza avond in het hostel. Maar, ik heb denk ik iets gemist want er volgt geen pizza en met een Nederlandse jongen haal ik een goedkope Thaise afhaalmaaltijd.

De volgende ochtend sta ik op tijd op, pak mijn tas weer in en iets voor half 9 zit ik in de trein op weg naar de autoverhuur. Ik heb een auto gehuurd waar je in kunt slapen, maar deze is niet meer beschikbaar en dus krijg ik een groter model. Niet iets waar ik blij mee ben! Vind het best spannend om in mijn eentje de weg op te gaan en om die reden had ik juist gekozen voor het kleinere model!

Samen met de dame van het verhuurbedrijf loop ik alles langs en krijg over alles uitleg. Mijn campertje heet Brizzie en heeft alles wat ik nodig heb. Een zit/slaapgedeelte, een koelkast, een kooktoestel, een wastafeltje, waterkoker, keukenbenodigheden, super leuk. En dan wenst de dame me veel plezier en kan ik vertrekken. Hmm .. zo spannend dit!

Gelukkig bevindt het verhuurbedrijf zich op een industrieterrein en kan ik even een proefrondje rijden. Wat een gevaarte is dit! Ik kan zo moeilijk inschatten hoe breed ik ben! Na een rondje over het industrieterrein volg ik dan toch maar de navigatie naar de camping die ik voor de eerste nacht heb gereserveerd ..

Zo automatisch als autorijden thuis gaat, zo onwennig voelt het nu. Alsof ik voor de eerste keer in een auto zit. Links rijden, continu in mijn spiegels kijken of ik links en rechts nog tussen de lijnen rijd, verkeer om me heen, de navigatie in de gaten houden (het volume staat niet aan dus ik moet steeds op het schermpje turen), de borden .. maar het lastigste vind ik toch wel dat de auto zo breed is en dat ik steeds moet corrigeren omdat ik of links of rechts te dicht langs de grens van de rijbaan rijd. De wegen zijn hier niet zoals in Amerika waar ze zijn afgesteld op grote auto’s.

Eenmaal op de highway gaat het beter en een dikke 2 uur later, rond 12 uur, kom ik aan bij mijn eerste camping aan de Central Coast. Ik zit pal aan het strand! Ik installeer me en besluit dan even om boodschappen te gaan met de auto. Er zit een groot winkelcentrum vlakbij. Challenge: parkeren. Dit gaat gelukkig goed.

Eenmaal terug besluit ik meteen mijn kooktoestelletje maar eens uit te testen. Ik ga soep opwarmen. Dit werkt uitstekend! En samen met een salade en broodjes met avocado is mijn eerste (super simpele) campingmaal een feit!

’s Avonds kijk ik de eerste aflevering van Boer zoekt Vrouw terug want ik heb hier hele goede WIFI en op tijd ga ik slapen.

Na een prima eerste nacht word ik wakker en zie het zonnetje opkomen boven de zee. Is er een betere manier om te ontwaken?

Na een goede douche ga ik op weg naar Nelson Bay. Het rijden voelt vandaag opeens best oke! Het gaat best lekker en ik voel me al best comfortabel in Brizzie. Dat had ik niet verwacht! Eenmaal op de camping maak ik een globale planning voor de komende dagen en boek een paar activiteiten.

De volgende morgen staat er een dolphin watch tour op het programma. Het is vandaag slecht weer, dat had ik al gezien op het weerbericht. Het is koud, grijs en regenachtig. We spotten 1 dolfijn. Niet zo spannend.

’s Middags staat sandboarden op het programma in Worimi Natioal Park. Dit zou ik om half 2 gaan doen, maar volgens de voorspellingen zou het later in de middag iets beter weer worden. Ik bel op of ik iets later kan komen en dit is geen probleem.

Ik ga terug naar de camping om te lunchen en iets na half 3 rijd ik richting Anna Bay, naar Worimi National Park. Op de parkeerplaats staat een stand van de organisatie waar ze mij inderdaad verwachten. Ik ben de enige en met een grote 4WD safaritruck rijden we duinen in om een minuut of tien later te stoppen bij het punt waar je kunt sandboarden. Daar word ik overgedragen aan de guide die daar zit te wachten.

Die zit daar in de auto met draaiende motor om zichzelf warm te houden. Hij geeft een korte uitleg hoe ik op het board moet zitten. Verder zijn er geen regels. Klim maar naar boven. En als je niet meteen van het hoogste duin af wilt boarden, dan pak je het duin daarvoor. Vervolgens gaan hij weer in zijn auto zitten en begin ik mijn klim door het zand naar boven. Ik voel me nogal lopen zo in mijn eentje. Daarbij heb ik geen enkel referentiekader. Waar kun je het beste naar beneden? Hoe hard ga je? Ik kies het duin uit dat minder hoog is, ga zitten en laat mezelf glijden. Het eerste stukje is niet zo stijl, maar je glijd richting een richel en je kunt niet zien wat er achter de richel is. Je komt met je board aan bij de richel, kiepert de richel over en dan ga je opeens de diepte in! Het stuk erna is best stijl! Ik glijd en klim een stuk of 5 keer, ook van het hoge duin, en dan is de lol er wel af zo alleen. Ik besluit maar even een rondje te gaan lopen en foto’s te maken want het is wel hartstikke mooi hier! De chauffeur van de truck vertelt me dat er veel films en commercials zijn opgenomen hier. En met het weer valt het gelukkig goed mee. Even later komen er meer mensen.

Ik vermaak me een tijdje met foto’s maken en rijd dan met de safaritruck, die steeds heen en weer pendelt, weer terug naar de parking.

Terug in de auto realiseer ik me dat ik vijf jaar geleden best trots op mezelf was dat ik in Amerika van het hotel naar Antelope Canyon was gereden in mijn eentje omdat Eline ziek was en niet mee kon. Het was destijds een ritje van een kwartier, maar het voelde echt als een overwinning. En nu rijd ik hier, relaxed, in een (kleine) campervan, aan de linkerkant van de weg, hele stukken door Australie. Zo zie je maar, een mens kan zijn grenzen prima verleggen.

In de campkitchen maak ik Chili Concarne voor een heel weeshuis, daar kan ik nog wel een paar keer van eten!

De volgende ochtend rijd ik weer naar Anna Bay, dit keer voor een strandrit te paard. Er gaan nog 2 mensen mee die vrijwel geen ervaring blijken te hebben. Een rustige rit dus. Wel mag ik op een gegeven moment in mijn eentje vooruit rijden terwijl de anderen omkeren en de andere kant op rijden, zodat ik in galop daarna naar hen toe kan komen.

Het strand is echt super mooi en het is heerlijk om door het water te rijden! Ondanks dat het tempo niet hoog ligt, is het een fijne rit. Daarna maak ik een heerlijke strandwandeling en ga ook de duinen weer in, even kijken hoe die eruit zien nu het stralend weer is.

In de middag heb ik een kajaktrip op het programma staan. Deze vertrekt vanaf het strand bij mijn camping voor de deur, dat is makkelijk. Ik ben de enige gast vanmiddag.

Samen met de guide ga ik het water op, ik zit voorin de kajak. Best relaxed want hij doet het meeste werk denk ik. Althans, ik hoef me niet heel erg in te spannen. Wat is het toch lekker om op het water te zijn. We varen door de baai van Shoal Bay en dan naar Nelson Bay. Op een gegeven moment zien we een dolfijn. Super gaaf! Hij is een eindje weg. Daarna zien we steeds terugkerend 1 of 2 dolfijnen, 1 keer vlak voor de kajak in heel ondiep water. Maar, ze verdwijnen steeds weer. De guide zegt dat dit ongebruikelijk is. Vrijwel altijd zijn ze nieuwsgierig, willen socialiseren, komen je opzoeken. Vandaag heb ik dat geluk niet. Desondanks vind ik het harstikke gaaf. Er zouden ook veel zeeschildpadden zitten maar die hebben we niet gezien. Het is een mooie kajaktrip en ik geniet.

De volgende morgen staat er een langere rit op het programma naar Coffs Harbour. Ik heb al een paar keer een bordje gezien naar een look out de keren dat ik naar Anna Bay reed. Ik kom er nu weer langs en besluit even te gaan kijken. Via een stijle weg kronkel ik omhoog. En eenmaal helemaal boven blijkt het uitzicht waanzinnig! Ik kan zover kijken over de baai en de zee!

Daarna rijd ik naar het koala hospital in Port Macquarie, 3 uur rijden verderop. Ik laat Nelson Bay achter me. Nelson Bay was een leuk plaatsje! Een mooie haven en mooie baai, alles dicht bij elkaar, een leuk en gezellig centrum, de mooie baai van Shoal beach waar mijn camping aan lag .. Ik kom bij het Koala hospital aan tegen 11 uur. Hier worden koala’s opgevangen die gewond zijn geraakt door aanrijdingen, aanvallen door honden, bosbranden, koala’s zonder moeder, koala’s met chlamydia, etc. Als de koala’s voldoende hersteld zijn worden ze terug geplaatst in het wild. Het is heel klein maar leuk om even rond te kijken.

Ik rijd daarna in een dikke 2 uur door naar Coffs Harbour en ga eerst naar Jetty’s Dive Centre om een paar formulieren in te vullen voor mijn ‘whaleswim’ van morgenochtend. Daarna door naar de camping. Ik loop even naar het strand en besluit daarna om een frietje te gaan halen.

De volgende ochtend moet ik om 7 uur bij Jetty’s Dive Centre zijn. Het is stralend weer. Ik trek mijn wetsuit aan en even later zijn we klaar om met een busje naar de haven te rijden. Vanaf daar stappen we op een klein bootje. Iedereen krijgt hier een ‘No Shark’ enkelband aangereikt die je rond je kuit moet binden. Een haai heeft een orgaan in zijn snuit dat kleine elektrische signalen oppikt van hun prooi, zoals de hartslag van een vis die in de buurt is. Wanneer dit orgaan overgestimuleerd wordt raakt het van slag en dwingt het de haai om weg te zwemmen. Het apparaatje zou ervoor moeten zorgen dat het orgaan overgestimuleerd wordt. Vind ik het een geruststellen idee? Nee! De onrust dat we deze enkelband nodig hebben is groter dan de geruststelling dat de haaien hiermee op afstand zullen blijven. We varen meteen de baai uit, open zee op! Het is een super snelle boot en binnen 5 tot 10 minuten hebben we de eerste walvissen al gespot! Wauwwww!! Niemand lijkt echt onder de indruk, maar dat heeft misschien met het doel van de trip te maken. Als je voor whale watching gaat is iedereen onder de indruk bij het opvangen van een glimp en als het whale swim is dan is het zien van een walvis opeens niet zo spannend want het doel is niet om ernaar te kijken, maar om ermee in het water te liggen.

Ik vind het fantastisch. Het bootje is klein en dat maakt de beleving anders dan vanaf een grote boot. En het idee dat ik daarmee straks misschien wel in het water lig … De walvissen moeten naar ons toe komen dus het is maar de vraag of dat lukt. Op een gegeven moment lijken walvissen naar ons toe te komen zwemmen dus we gaan met zijn allen rustig het water in. Zodra we in het water zijn moeten we lawaai maken om hun interesse te wekken. Dit resulteert in een groep fanatieke whale song snorkelaars!

De hele groep hangt met zijn hoofd onder water en door de snorkel heen proberen we met zijn allen als een gek met de walvissen te communiceren in ‘whale’. Voor wie Finding Nemo wel eens heeft gezien; denk aan het moment dat Dory ‘Whale’ probeert te praten. Stel je voor dat er een groep snorkelaars in het water ligt die als een bezetene door de pijpjes heen langgerekte tonen produceren ‘woooeeeeaaaaaiiiiiiaaaaaoooooeeeeeaaahhhh’. Vanaf de zijlijn moet het er hilarisch uitgezien hebben!

Ik weet niet wat de walvissen ervan vonden, maar ze kwamen niet naar ons toe. Overigens was de stroming best sterk en dreven we al gauw weg van ons bootje. Dat vond ik best spannend, dan lig je daar in de open zee met de diepte onder je en niet wetend wat zich daar beneden allemaal afspeelt .. en dan maar hopen dat je haaienafweerapparaatje zijn werk doet!

De rest van de ochtend scheuren we over zee en zien super veel walvissen! Zelfs een groep van 7 bij elkaar. We zien in de verte een Walvis die 4 keer achter elkaar uit het water omhoog springt! We varen erheen om te zien of we met deze walvis kunnen zwemmen, maar hij is niet in the mood. Een aantal keer gaan we het water in als we walvissen zien en 1 keer komen ze redelijk dichtbij, maar niet dichtbij genoeg om echt met ze te kunnen snorkelen. Wel is het alleen al heel gaaf om met die reusachtige dieren in het water te liggen terwijl ze voor onze neus water door hun spuitgat naar buiten blazen.

Rond half 1 zijn we weer terug. Ik scoor snel een broodje bij een bakker en begin dan aan de rit naar Byron Bay. Het is half 5 als ik aankom bij de camping. Het is zo’n mooie dag vandaag. Byron Bay ziet er super gezellig uit! Jammergenoeg wordt het de komende dagen slecht weer.

Ik loop naar de Woolworth en doe boodschappen. Terug op de camping kook ik een aardappel, bak een kipschnitzel en maak jus en heb stoomgroenten uit de magnetron. Het koken duurt super lang op het kleine pitje en ik moet alles 1 voor 1 doen en ik word lek gestoken door de muggen. Dat ga ik dus niet meer doen!

Na een goede nacht is het alweer 24 september en dag 7 van de roadtrip. De ochtend begint met zon, maar niet veel later schuiven er regenwolken voorbij. Een mooie dag om in mijn hokkie aan mijn blog te werken en vanmiddag te voet even Byron Bay te gaan verkennen!