Op pad met mijn liefste zus en van de warmte naar de kou!

Lieve iedereen,

De laatste keer dat ik een update plaatste was ik op de Malediven en niet helemaal zeker van mijn vervolgplannen. Mijn wens was groot om naar Alaska te gaan, maar ik kreeg geen reacties op mijn workaway aanvragen. Ik kon naar Seattle komen, naar een geitenboerderij. En uiteindelijk besloot ik naar Australie te gaan omdat dat zoveel goedkoper was als tussenstop naar Honolulu dan dat Seattle dat was.

Dit heeft me wel weer heel veel uurtjes twijfelelend laten doorbrengen, zoekend naar vliegtickets, wachtend op antwoord van workaway.

Zoals ik aangaf kreeg ik een positieve reactie uit Seattle, maar is het veel goedkoper als ik via Australie naar Hawaii ga. Het ene moment ben ik overtuigd dat ik toch gewoon naar Seattle ga en sta ik op het punt te boeken en het volgende moment is er weer volop twijfel.

Ik verleng mijn hotel nog tot twee keer toe met een nacht omdat ik er niet uit kom en verstuur workaway verzoeken naar Nieuw-Zeeland en Australie. Niet dat het erg is om hier nog wat langer te zijn want naast de keuzestress is het ook relaxed omdat er niet veel anders te doen is dan aan het strand hangen en een boek lezen. Iedere avond zorg ik dat ik bij het strand ben voor de zonsondergang. Het is heerlijk dat het nog tot ’s avonds laat lekker warm is buiten. Mensen zwemmen nog in zee en ik zit op mijn gemakje in het zand te aanschouwen hoe de kleuren van de lucht veranderen.

Uiteindelijk hak ik op 16 oktober de knoop door en boek een ticket voor de volgende dag naar Melbourne, erop vertrouwend dat ik nog wel een workaway zal vinden.

Op 17 oktober vlieg ik pas ’s avonds en ik krijg die dag reactie uit Australie dat ik kan komen voor een workaway, 2 uur vanaf Adelaide. Inmiddels heb ik weer spijt dat ik toch niet voor de geitenboerderij ben gegaan dus het bericht uit Australie is niet eens echt een opluchting. De geitenboerderij is in mijn hoofd inmiddels omgevormd tot de ultieme plek om te zijn.

Aan het einde van de middag heb ik een speedboot die me van Maafusi naar Male brengt. Het grootste deel van de trip ben ik de enige klant op de boot. Dat voelt erg luxe! Racen over de zee met de wind in mijn haren en de zon op mijn gezicht. Rond half 6 zijn we bij de luchthaven en om 9 uur ’s avonds vertrekt mijn vlucht naar Kuala Lumpur. Het is een vlucht van 4,5 uur en op Kuala Lumpur moet ik 6 uur wachten op mijn vlucht naar Melbourne die 7,5 uur duurt.

Tijd om een beetje terug te blikken op mijn weekje Malediven. Gemengde gevoelens. Ik had veel last van een gevoel van onrust en lange to do lijstjes waarvan ik dacht dat ik ze zou afwerken en waarvan het toch weer niet helemaal gelukt is. Ik heb vrij veel tijd op mijn kamer doorgebracht. Dit was overigens echt mijn plekje, mijn thuis voor eventjes. Ik ben in deze week niet verder gekomen dan het hotel en het strand. De hele week heb ik alleen mijn slippers aan gehad en hebben mijn schoenen in een tas gezeten. Dat was wel erg lekker. Verder was alles zo enorm compact en dichtbij. Ergens benauwde me dat een beetje en tegelijkertijd gaf het ook wel een veilig gevoel.

Had ik voordat ik naar de Malediven vloog bedacht dat ik zeeën van tijd zou hebben om alles van mijn lijstjes af te werken en nieuwe plannen te maken .. Niet dus. Hoe het kan weet ik niet, maar het is weer niet gelukt. Het hoort bij mij denk ik.

Ik kom op 18 oktober aan in Melbourne om 21.00 uur. Bij aankomst op het vliegveld krijg ik wat vragen en op mijn ‘migratiepapiertje’ wordt een ‘P’ weg gezet. Even later blijkt dat dit het startsein is om mij naar een aparte ruimte te leiden voor een verhoor. Er zijn meerdere balies en ik moet een tijd wachten. Eindelijk ben ik aan de beurt. Ik krijg een uitgebreid verhoor waarbij ze alles willen weten. Hoeveel ik verdien, hoe lang ik bij SMO werk, wat Vino doet voor werk, of we gaan trouwen, waarom we niet gaan trouwen, wat Beatrijs voor werk doet, waar ik allemaal geweest ben tot nu toe, hoe ik mijn reis kon bekostigen, etc. etc. Daarnaast pakken ze mijn hele backpack volledig uit en nemen mijn telefoon mee naar achteren om die door te lichten. Hierdoor is het hartstikke laat als ik eindelijk weg kan.

Ik neem een skybus naar een station waar ik weer kan overstappen op een trein naar mijn hostel. Wanneer ik op dit station aan kom is het al over half 12 ’s avonds. De buschauffeur zegt dat ik het beste even naar het infopunt kan lopen om te vragen welke trein ik moet hebben. Eenmaal daar blijkt het infopunt gesloten en er is verder ook bijna niets meer geopend op het station. Ik ga naar de perrons om te zien of ik de juiste trein kan vinden. Ik zie op de borden welke trein ik moet hebben en ga met de roltrap naar boven om te kijken of ik een kaartje kan kopen en naar het perron kan. Het is redelijk verlaten. Ik zie niet waar ik een kaartje kan kopen. Uiteindelijk vind ik nog een loket. De medewerker vertelt dat ik ook met de tram kan en die is gratis in dit district. Hij legt uit waar de tram is. Ik die kant op. Eenmaal bij halte is er natuurlijk een halte links en rechts van de weg en ik heb geen idee welke kant ik op moet. Ik vraag het aan mensen bij de halte en zij denken dat de tram die ik moet hebben nu niet meer rijdt. Oke. Weer terug naar het station dan. Eenmaal weer boven loop ik naar het loket dat nu dus dicht blijkt te zijn. Er lopen een aantal vage figuren rond op het station en het is verder redelijk verlaten dus ik voel me niet super op mijn gemak. Ik spreek een koppeltje aan. De jongen zegt dat ik voor de trein alleen een kaartje kan kopen bij het loket maar het loket is dicht. En de laatste trein van vandaag komt er zo aan. Oke … Inmiddels begin ik toch een beetje moedeloos te worden. Het is inmiddels al over 12 uur. Ik besluit dan toch maar iets te proberen via Uber. Maar mijn app werkt niet mee. Ik zie taxi’s staan en besluit dan toch maar een taxi te nemen naar het hostel waar ik rond half 1 in de nacht arriveer.

19 oktober

Om tien uur moet ik uitchecken. Gelukkig kan ik mijn bagage laten staan. Ik boek een ticket voor de nachtbus die vanavond om 8 uur vertrekt van Melbourne naar Adelaide. Ik breng de dag door in het centrum van Melbourne en shop wat jurkjes voor in Hawaii. Vervolgens loop ik in een half uurtje naar het vertrekpunt van de bus en om 20.00 uur rijden we weg, de nacht in.

20 oktober

Om zes uur ’s morgens komen we aan in Adelaide. Nu moet ik wachten tot de volgende bus gaat om 12.15 uur. Gelukkig is er een hal die goed verlicht is, waar medewerkers achter de balie zitten en waar meer mensen zitten te wachten. Ik ga naar een overdekte markt vlakbij en merk dan pas hoe moe ik ben. Ik heb vanaf 8 uur gisterenavond tot vanmorgen 6 uur in de bus gezeten en vrijwel niet geslapen doordat ik direct achter de chauffeur zat en die had de airco op standje ‘vries’ staan waardoor ik het super koud had. Ik ben blij als de bus eindelijk vertrekt en in 2 uur rijden we naar Blanchetown waar ik word opgewacht door Lorraine en een andere workaway’er, een Japans meisje, Satoko.

Lorraine blijkt 72 en past in het outback landschap hier. Een cowboyhoed, spijkerbroek, lange grijze haren, geruite blouse. We tanken de auto en ik veronderstel dat we naar huis gaan maar ze doet sightseeing Blanchetown met ons. Blanchetown is ongeveer een half uurtje vanaf haar farm.

Lorraine is goed in het nadoen van allerlei verschillende vogels, ze maakt allerlei vogelgeluiden. Ze rijdt ons rond en laat de basisschool zien waar ze heeft gewerkt, een oud hotel, de rivier met pelikanen, woningen langs de rivier op palen omdat rivier soms buiten zijn oevers treedt en dan komt het water ontzettend hoog te staan. Later rijden we bovenlangs de rivier op een klif en ze neemt ons mee door een stukje national park waar Wombat’s leven en kangoeroes.

Tegen het einde van de middag zijn we thuis. Wow, wat een rotzooi hier en het is echt niet schoon! Ik wil mijn handen wassen in de wastafel in de badkamer en er staat een laagje vies water in de wastafel. Ik veronderstel dat de wastafel verstopt zit en zeg dit tegen Lorraine. Blijkt dat de stop erop zit en om verspilling van het water te voorkomen is het de bedoeling dat we onze handen wassen in steeds hetzelfde water. De grootste schok komt daarna wanneer ze vertelt dat ik maar eens per 3 dagen mag douchen en maximaal 5 minuten. Sorry? Ik denk eerst dat ze een grapje maakt. Maar jammer .. het is echt zo.

Lorraine heeft een schapenboerderij, zes paarden, 7 katten en een hond. Voor ons als workawayers gaat het er vooral om dat we de paarden verzorgen en daarnaast nog wat klussen doen als die zich aandienen. We drinken een kop thee en dan gaan we direct naar de paarden. Ze laat mij meteen rijden. Ze heeft hele fijne paarden om te rijden!

Het is hier echt woestijnklimaat. Overdag is het ontzettend heet en ’s nachts is het super koud. Ik heb mijn eigen caravan wat een prima verblijf is.

21 oktober

Na een koude nacht verzorgen Satoko en ik de paarden. Dit betekent dat we ze voeren, hun dekens afhalen (die hebben ze overdag niet nodig), we vullen de waterbakken bij en we ruimen de mest op. Daarnaast zorgen we ook dat de katten voldoende eten en drinken hebben en is het een dagelijkse taak om met Bunyip (de hond) te spelen zodat die aan haar beweging komt.

We gaan vanmorgen met Lorraine naar de kerk in Waikerie. Het is een dienst van een uurtje en de sfeer is ontspannen, informeel. Na de dienst is er gezamenlijk koffie en thee drinken in het gemeenschapshuis en daarna lunchen we bij de snackbar in het dorp. Lorraine rijdt nog met ons rond door de omgeving om e.e.a. te laten zien.

Lorraine heeft behoefte aan gezelschap is mij inmiddels duidelijk. Haar man (die 25 jaar ouder was) is 4 jaar geleden overleden en haar dochter Kerry (begin 30) is steeds vaker van huis en bij haar verloofde. Lorraine kijkt graag (Disney)films. Satoko vindt dit meestal ook wel leuk. Het is stralend weer buiten en Lorraine wil in de huiskamer een film kijken. De huiskamer is zo slecht verlicht dat de lamp aan moet. Ze vraagt of Satoko een film wil kijken, maar die zegt dat ze gaat slapen. Tsja .. wie blijft er dan nog over .. de rest van de middag breng ik in de huiskamer door samen met Lorraine.

Aan het einde van de middag is het onze taak weer om de paarden te verzorgen. We mogen zo vaak rijden als we willen.

22 oktober

Na de verzorging van de paarden helpen we Lorraine met wat hekwerk. Daarna blijkt dat er schapen zijn uitgebroken die we moeten gaan vangen. In de middag neemt Satoko mij mee naar de buurvrouw (kwartiertje rijden), Caroline. Zij heeft ook een schapenboerderij en Satoko gaat daar soms helpen.

Ik zie Satoko ’s avonds water in de magnetron opwarmen. Het blijkt dat ze thee aan het maken is in de magetron. Volgens Lorraine is dit goedkoper dan het gebruiken van de waterkoker. Ik durft niet meer te vragen of ik water voor mijn kruik mag koken in de waterkoker!

Overigens drinken we hier regenwater. Ongefilterd. Ongekookt. Het water is nogal troebel, er drijven allerlei dingetjes in. Ik heb bij de supermarkt maar een paar flessen water gekocht, daar voel ik mij toch iets beter bij.  

23 oktober

Lorraine vertrekt vanmorgen naar het ziekenhuis in Adelaide voor een aantal dagen. Ze krijgt een aantal onderzoeken. Satoko en ik zullen een aantal dagen alleen zijn. We gaan vandaag naar Caroline. Ze neemt ons mee het land op en we zien een hele grote kangoeroe met jong! Heel gaaf! Sowieso is het landschap hier erg mooi. Ik houd van deze droge outback met uitgestrekte vlaktes, blauwe luchten, schapen tegen de achtergrond ..

We maken waterbakken van de schapen schoon. In de overkapping zitten eitjes van de zwarte weduwe! Toch fijn om te weten dat die hier leven. Ik moet er iedere keer aan denken als ik ’s avonds in bed ga liggen in mijn caravan.

Even later zien we een Emoe die vastzit in de omheining. Hij is heel gestresst en probeert uit alle macht los te komen. Hij ligt op de grond en zijn poot zit in de bovenste lijn van de omheining. Caroline zegt dat ze hem moet afschieten maar haar geweer doet het niet dus ze wil een bijl gaan halen thuis. Ik vraag of de Emoe niet te redden is. Ze zegt dat zijn poot waarschijnlijk gebroken is. Ik vind het maar niks. We halen een bijl en gaan terug. Ik vraag nogmaals of we hem echt niet kunnen bevrijden. Ze gaat kijken en wil dat wij op afstand blijven. Ze probeert hem los te maken maar dat lukt niet en de wond zit al tot op het bot. Ze begin op de Emoe in te hakken met een bijl en het duurt een poos voordat de Emoe dood is. Echt niet fijn om te zien. Zelf zit ze onder de bloedspetters. Nu de Emoe dood is kunnen we hem wel los maken en binden hem achter de auto om hem verder op het land weg te leggen zodat haar hond er niet naar toe gaat vanaf huis.

In de middag maken Satoko en ik een grote ronde buiten met de paarden. Heerlijk.

24 oktober

We gaan vandaag Caroline weer helpen. We gaan de schapen vaccineren. Satoko tilt de lammeren op zodat Caroline ze kan vaccineren, een elastiekje om de ballen van de rammen kan doen (een soort indirecte castratie) en ze een oormerk kan geven. De schapen die al een oormerk hebben krijgen wel een vitamine injectie dus we drijven ze in groepjes in een smalle doorgang waar Caroline ze een vaccinatie geeft en ik zet met schapenverf een rode S op hun billen zodat we weten dat ze gevaccineerd zijn.

We lunchen met lam en salade. Dat is inmiddels zo’n beetje mijn dagelijkse menu; lam. Niet zo verrassend op een schapenboerderij.

25 oktober

Satoko geeft al sinds mijn komst aan dat ze gaat vertrekken en ik probeer haar iedere dag weer over te halen nog een dag langer te blijven. Het lijkt mij enorm ongezellig om hier als enige workaway’er te zijn. Met name omdat er niet zo super veel te doen is. Ze geeft aan dat ze richting Melbourne gaat met haar auto en dat we de auto kunnen delen. Kanttekening: ze maakt alleen maar gebruik van gratis campings en slaapt in de auto.

Zelf had ik ook bedacht dat ik de laatste dagen een auto wilde huren en vanaf Adelaide via de bekende ‘Great Ocean Road’ naar Melbourne wilde rijden. Op zich klinkt haar aanbod zo gek nog niet.

In de middag helpen we Kerry met wat klussen, we verzorgen de paarden en tegen zonsondergang rijden we met Kerry naar het stuk land waar de schapen staan (500 schapen). Ik zit achterin de laadbak van de auto. De zon is al aan het zakken. We rijden het land op en de zon is een vuurrode bal aan de horizon. Al snel zien we de 500 schapen lopen. Ze beginnen te rennen als ze de auto zien. Dat geeft een super mooi plaatje. Uitgestrekte droge vlaktes, een oranje gloed door de ondergaande zon en 500 schapen die over de vlakte rennen met stof dat omhoog kruipt. Een prachtig gezicht. Later zien we verschillende kangoeroes voorbij komen. Genieten.

26 oktober

Vandaag rijden we de paarden en in de middag gaan Satoko en ik naar Waikerie, een half uurtje verderop, om wat boodschappen te doen en daarna nog wat te relaxen aan de rivier.

Er zitten hier heel veel vliegen. Outbackvliegen. Met dit soort vliegen hebben Be en ik ook al kennis gemaakt toen we in 2016 in de outback van Australie waren. Echte plakvliegen die in grote hoeveelheden bij/in je neusgaten, mond en ogen gaan zitten. Heel erg irritant!!

Verder zitten er heel erg veel ‘sleepy lizards’ hier, een ongevaarlijke hagedis. Bunyip had er vandaag eentje te pakken en heeft hem onthoofd ☹ Overigens schijnt het een indicatie te zijn dat er een slang in de buurt is als je een sleepy lizard ziet.

27 oktober

Vandaag is er niet veel te doen. Ik maak een wandeling met Bunyip, we rijden de paarden en ’s middags ruimen Satoko en ik schuur op waarbij er een hele lange bruine slang wegglijdt wanneer ik een stuk hout optil.

28 oktober

Satoko en ik doen vandaag wat klussen in huis en op het land. Satoko weet nu zeker dat ze dinsdag weg gaat en we hebben nu besproken dat we dan samen naar Adelaide en daarna naar Melbourne rijden langs de kust. Ik ben benieuwd!

29 oktober

De laatste dag op de farm vandaag. We rijden voor de laatste keer de paarden en het is een super fijne rit. We doen onze was nog even, doen wat klussen op de farm en ’s avonds laat Lorraine zien dat ze aan 2 schilderijen aan het werken is. Ze is artiest. Ze vraagt welke van de twee ik het mooiste vind. Wanneer ik een van de twee aanwijs, geeft ze aan die voor mij is. Dat vind ik echt een heel lief gebaar.

30 oktober

We staan vandaag vroeg op. Verzorgen de paarden en daarna maak ik de caravan schoon. We lunchen nog op de farm en om half 2 vertrekken we richting Adelaide. Onderweg langs de campingwinkel waar ik een tentje, matje en extra slaapzak koop en later in de supermarkt een kussen. Samen voor ongeveer 35 euro dus dat is niet slecht. Ik kan ook bij Satoko in de auto slapen, maar ik vind het wel fijn om een eigen plekje te hebben. Het plan was een gratis campsite te zoeken maar we konden er geen vinden die echt dichtbij de stad was dus we gaan naar een goedkope camping. We doen boodschappen in Adelaide en rijden dan door naar de camping waar we ’s avonds rond 7 uur aankomen. Super leuk! Dit is wat ik me bij campings had voorgesteld voordat ik ging camperen met de campervan in september. Een groot veld met een kampvuur waar je zelf een plekje uit kan zoeken en daarnaast is er een gigantische keuken en eetzaal met echt alles erop en eraan. Meer dan compleet. Je kunt het zo gek niet bedenken of het is er. Ook is er gratis koffie en thee. Het kampeerveld wordt omgeven door bossen waar veel koala’s zouden moeten leven. Mijn tentje is perfect. Ieniemienie maar voor mij alleen en mijn bagage helemaal goed!

We koken in de grote keuken ons avondmaal en raken aan de praat met een andere gast, een vrouw uit de UK. Het blijkt dat zij al 3 keer bij Lorraine is geweest en dat Bunyip haar hond was! Ze kon Bunyip niet genoeg beweging geven en heeft Bunyip daarom aan Lorraine gegeven. De wereld is soms klein!

We worden nog aan tafel gevraagd door 4 Italianen die pasta zitten te eten (hoe kan het ook anders!) waar we een tijdje mee kletsen. Ze kennen elkaar sinds 2 dagen en gaan met zijn 4en drie maanden door Australie reizen.

31 oktober

Het was erg koud ’s nachts! Gelukkig kan ik de dag starten met een lekkere hete douche en daarna worden er pannenkoeken gebakken voor alle gasten. En wat voor pannenkoeken, echt hele lekkere pannenkoeken!

Na de pannenkoeken maken Satoko en ik een wandeling rond de camping. Super mooie omgeving. Super groen. We gaan opzoek naar Koala’s maar zien er geen. Daarna stappen we in de auto zonder plan. We weten dat we richting Melbourne willen dus die kant beginnen we maar gewoon op te rijden. We stoppen voor de lunch bij een Nationaal Park waar we onze sandwiches maken met humus, avocado, komkommer, tomaat. Niet slecht!

Satoko heeft een gratis camping gevonden en we besluiten dat we daarheen gaan rijden. Om de camping te bereiken moeten we met de auto op een pondje om een groot meer over te steken. Op de aanlegsteiger zitten hele hordes Pelikanen. Aan de andere kant is de camping waar we rond vijf uur aankomen. Er staan veel mensen op de camping en er zijn 2 hele nette toiletten.

We koken op ons gaspitje, drinken thee in de auto en gaan slapen.

1 november

We doen een poging om pannenkoeken te maken maar de pan is niet zo geschikt en alles zit vast aan de bodem. Vandaag wordt een lange reisdag. We stoppen alleen even kort voor lunch en boodschappen en verder maken we kilometers. We komen om 18.00 uur aan bij de volgende gratis camping waar we in eerste instantie de enigen zijn. Later komt er nog een jongen met een daktent uit Canada.

Er is hier zelfs mogelijkheid tot douchen (wel heeeeeel koud water!) en er is een grote overdekte keuken met elektrische BBQ’s die we gebruiken om te koken.

Wanneer ik mijn douchehokje instap zie ik aan de binnenkant van de deur een papier hangen met een waarschuwing. In grote letters wordt aangegeven dat de man met de blauwe pet die hier schoonmaakt, zich schuldig heeft gemaakt aan seksuele misdrijven en dat je moet uitkijken als je hem ziet .. Had die jongen die net op de camping arriveerde nou een blauwe pet?

2 november

Vandaag starten we met De Great Ocean Road. We maken verschillende stops langs de route bij mooie uitzichtpunten. Rond 15.00 uur zoeken we een gratis camping en vinden er eentje die midden in het bos ligt en waar we naartoe besluiten te gaan. Het laatste half uur rijden we door een dicht bos over een onverharde weg. Geen huizen, geen auto’s, geen mensen, geen teken van leven. En geen mobiel bereik. Om half 5 bereiken we de camping die diep in het bos ligt. Er is 1 andere tent met een jong koppel. Het waait erg hard en regelmatig komen er takken naar beneden vallen. Ik twijfel een beetje of dit wel zo handig is met mijn tentje.

Er is 1 wc (met daaronder een gat in de grond, geen water om door te spoelen) en hier is geen verlichting. Om er te komen moet je best een eindje lopen over een smal bospad.

We koken en we zijn net klaar met eten als we een keiharde dreun horen. Er is een hele boom omgewaaid! En deze heeft op een haar na de jongen gemist van het koppel naast ons!!

Ik ben inmiddels wel een beetje klaar met deze in-the-middle-of-nowhere camping zonder mobiel bereik. Ik zal blij zijn als het morgenochtend is.

3 november

En vanzelf wordt het gelukkig ook weer ochtend. Tent opruimen, thee maken, cornflakes eten. We hebben ons vaste ritueel inmiddels. We lopen daarna naar de rivier die vlak achter de camping ligt. We kijken hier even rond waarna we weer richting de kust rijden. We besluiten een wandeling te maken in een NP waarbij we mooie uitzichten hebben op de ruige kustlijn.

Daarna rijden we in een uurtje naar Kennetts River waar we Koala’s moeten kunnen spotten. We zetten de auto bij Koala Café waar we een heerlijke lunch nuttigen. Daarna beginnen we te lopen en zien al snel de eerste Koala hoog in een boom. Daarna zien we een hele poos niets totdat ze opeens overal lijken te zitten.. We zien er een heleboel!

We keren terug want het is inmiddels tegen vier uur. We gaan opzoek naar een camping. Ik heb gevraagd of Satoko het goed vindt een betaalde camping te zoeken zodat we kunnen douchen. Het is een hele zoektocht, alles is vol. We bellen heel wat campings af. Dan is het raak! Ja er is plek maar we willen vannacht toch niet in een tent slapen? Ik vraag waarom niet. Met deze wind! Er is afgelopen nacht al een tent de bomen ingewaaid. We hebben weinig keuze dus gaan die kant op. Het is 1,5 uur rijden. Het is half 5 en 6 uur sluiten ze dus we moeten doorrijden.

De route is nu juist op dit stuk heel erg mooi met een zonnetje erbij en een hele mooie blauwe zee die tegen de kustlijn aanslaat. Hele hoge golven .. heel erg jammer dat we geen tijd meer hebben om te stoppen.

We komen om zes uur aan bij de super ongezellige camping. We eten vanavond Mac Donalds om het onszelf gemakkelijk te maken en we gaan vroeg naar bed. Morgen vlieg ik naar Hawaii!

4 november

We ruimen alles op en in en gaan nog even langs de Aldi voor een paar boodschappen om vervolgens door te rijden naar het vliegveld van Melbourne.

Vanmorgen vroeg bedacht ik mij op de valreep dat ik misschien weer een uitreisticket nodig heb en ik heb nog snel aan Vino (die al bijna ging slapen want in Nederland was het al laat) gevraagd of die er eentje wilde maken. En jawel, bij het inchecken wordt gevraagd om mijn uitreisticket dus ik toon de medewerkster mijn nepticket. Ze blijft er lange tijd naar turen en geeft dan mijn telefoon terug met de mededeling dat het ticket op datum van 22 oktober staat. Die datum zijn wel al gepasseerd. Ik krijg het gloeiend heet. Ze maakt aanstalten om te gaan bellen en ik denk ‘nee nee, niet bellen!’ en vraagt vervolgens met welke airline ik vlieg. Op mijn ticket staat KLM dus dat vertel ik haar. Ze zegt dat er verderop op de airport een balie is van KLM dus dat ik daar een bewijs moet gaan vragen waaruit blijkt dat ik wel op deze vlucht zit. Daarna mag ik terug komen bij haar en hoef niet in de rij te gaan staan. Ik kan tegen de security zeggen dat ik mag passeren. Ik moet mijn bagage weer van de band afhalen en kan vertrekken.

Ik ben op van de zenuwen. Ik bel Vino wakker en vraagt of die een nieuw ticket wil maken met de juiste datum maar eigenlijk durf ik niet na 10 minuten terug te komen met precies hetzelfde ticket op 22 november in plaats van 22 oktober. Maar ik heb geen keuze. Ik ga in de rij staan in de hoop dat ik bij een andere balie uitkom dan bij de medewerkster die mij net geholpen heeft. De rij is lang en de dame die mij net geholpen heeft zit recht tegenover het punt waar de rij eindigt. Ik hoop dat ze me niet ziet en doe alsof ik druk bezig ben op mijn mobiel. De rij is lang en het ziet er naar uit dat ik weer aan haar balie kom te staan. Maar, dan, als ik aan de beurt ben zie ik verder op 2 mensen weglopen bij een balie. Ik race er naartoe. Het blijkt business! Gelukkig mag ik inchecken hier en deze medewerkster vraagt nergens naar!! Pffffffft. Ik krijg mijn boardingpass en maak daarna dat ik uit het zicht verdwijn van de incheckbalies.

Satoko en ik nemen afscheid. Dat is raar. Wetend dat we elkaar waarschijnlijk nooit meer zullen zien na 2 weken samen (intensief) te hebben opgetrokken.

Ondertussen heb ik nog contact gehad met Be. Die heeft problemen met haar oog. Ze had een overstap in Houston van 18 uur en heeft die tijd benut om een arts te bezoeken. Daar hebben ze wat onderzoekjes gedaan en haar daarna weggestuurd met een rekening van 1500 US dollar! Wauw!

5 november

Om 6.00 uur kom ik aan op Honolulu. Be komt pas om 14.00 uur aan dus ik besluit te tijd te benutten en een bezoekje te brengen aan Pearl Harbour.

Daarna weer naar de airport en Be op wachten. Wat is het super super leuk om haar weer te zien!! Heerlijk!!! Met haar oog gaat het ietsie beter gelukkig.

We gaan met de shuttle naar het hotel. Dit verloopt vlekkeloos. We zijn tegen 4 uur bij het hotel.

We installeren ons en lopen dan naar het strand wat hier heel dichtbij is. We wandelen even langs het strand en gaan eten bij een restaurant met een rooftop terras. Lekker hoor!

6 november

Vandaag relaxen we. We doen onze was bij de wasserette, ontbijten heerlijk uitgebreid op een terras in de zon, we lachen weer als vanouds, kopen een lokale simkaart, lopen wat rond, winkelen en eindigen aan het strand. We gaan ’s avonds pas laat eten, tegen 10 uur. Heerlijke pizza vergezeld door een cocktail.

7 november

Vanmorgen halen we onze huurauto op. We hebben een super gave auto!! Een volkswagen cabrio! Hij ziet er splinternieuw uit. We gaan op pad naar het noorden van Oahu. Vanaf daar gaan we afzakken langs de kust.

Hoe raar is het om opeens weer rechts te rijden! Vanaf het moment dat ik vertrokken ben, ben ik alleen maar in linksrijdende landen geweest! Ik ben de hele tijd in de war met de ruitenwisser en de richtingaanwijzer.

We stoppen eerst bij een strand waar schildpadden zouden zijn. En ja hoor! Veel schildpadden! In zee. En met name in een stuk waar het te ruig is om zelf de zee in te gaan maar het is gaaf om ze vanaf het strand te spotten.

Er is een stuk waar je kunt zwemmen en we zien ook daar de schildpadden dichtbij mensen zwemmen dus besluiten te gaan snorkelen maar tegen de tijd dat we het water in gaan kunnen we de schildpadden niet meer vinden. Helaas.

We stappen weer in de auto en stoppen even later voor een verse kokosnoot langs de kant van de weg. We vervolgens onze route, maken een stop bij een plek langs de weg waar allemaal foodtrucks staan en waar we lunche, stoppen bij een strand waar veel surfers zijn, rijden langs een viewpoint en dan is het alweer half 5 en rijden we terug naar het hotel.

8 november

We ontbijten vanmorgen aan zee en stappen dan in de auto. Dakje open, genieten! We rijden vandaag weer een stuk langs de kust naar verschillende stranden en viewpoints. Super mooie stranden en uitzichten en heerlijk weer. We willen ook nog naar Hanauma Bay waar je heel mooi zou kunnen snorkelen. Voordat we erheen gaan drinken we een smoothie langs de kant van de weg. Bij Hanauma Bay blijkt dat je entrée moet betalen en Be gaat sowieso het water niet in vanwege haar oog. We besluiten terug te rijden naar het hotel.

We leveren de auto in en gaan naar het strand voor het hotel. Heeeeeeerlijk!! Echt genieten. Een tijdje gelezen en daarna gaan zwemmen. Super warm en helder water. Echt lekker. Er ligt een catamaran voor onze neus die een sunsetcruise aanbiedt en we besluiten mee te gaan. We rennen nog snel naar de supermarkt voor een paar kleine flesjes drank voor aan boord. Be en ik kruipen meteen in het net. Ze hadden ons wel even mogen waarschuwen want we moeten de branding door en het water komt in grote golven over ons heen. We zijn doorweekt! Het uitzicht op de bergen en op de kustlijn is super mooi. Het is heerlijk in het net.

Na de cruise gaan we terug naar het hotel om te douchen en daarna naar de karaokebar in ons hotel. We drinken een cocktail en als we al onze moed bij elkaar hebben verzameld zingen we samen het liedje ‘Soft place to fall’ uit de Horsewhisperer.

Daarna peren we ‘m snel want we voelen ons nu toch wel ongemakkelijk en gaan we opzoek naar iets te eten. We eindigen weer bij het restaurant waar we 2 dagen ervoor ook waren en eten weer onze favoriete pizza.

Een beetje aangeschoten en moe pakken we onze spullen in en duiken ons bed in. Een heerlijke dag en veel gelachen!

9 november

Om 5.00 uur gaat de wekker want om 6.00 uur komt de shuttle. We rijden naar de airport voor onze vlucht van 9.00 naar Kauai. Het is maar 40 minuten vliegen. We halen onze auto op bij het verhuurbedrijf. Onze auto is spiksplinternieuw nieuw. We zijn de eersten die er in rijden!

Wat meteen opvalt is dat er hier op Kauai overal kippen lopen!! Echt overal! We rijden naar een strand waar we neerstrijken en relaxen. Het is nog maar 11.00 uur, de dag ligt nog voor ons. Later lunchen we hier met sandwiches en panini en voeren de kip met kuikentjes en later de musjes. Ik denk dat we van dit soort dingen nog het meest genieten. Je zou er niet helemaal voor hoeven af te reizen naar Hawaii ..

Rond half 3 wordt het bewolkt en besluiten we een stukje te gaan rijden. Algauw begint het keihard te regenen en besluiten we naar het hotel te gaan om in te checken. We zijn er om 16.00 uur. Het is echt 3 keer niks. We hebben heel veel betaald, maar het was de goedkoopste optie. Het is echt een motel. Totaal ongezellig en op een ongezellige plek. Gelukkig zullen we er niet zoveel zijn als het goed is.

Het strand is 5 minuutjes rijden met de auto en ’s avonds eten we aan het water bij een Italiaan wat leuk is.

10 november

We staan optijd op en om kwart over 7 rijden we weg. Eerst even langs een supermarkt om iets te eten voor ontbijt en lunch en dan ongeveer een uur en een kwartier rijden naar Waimea Canyon. We kronkelen door de bergen omhoog en stoppen een paar keer bij mooie viewpoints.

We gaan de Waimea Canyon Track wandelen. Het eerste stuk is door het bos. Het is veel hoog en laag en af en toe klimmen. Op een gegeven moment komen we uit bij de rand van de canyon. Hele mooie uitzichten! We genieten ook van het kijken naar de helicopters die af en aan vliegen voor rondvluchten.

We lopen naar een waterval waar we lunchen. Daarna nog een stukje verder en dan de weg weer terug. We hebben stralend weer, maar halverwege begint het opeens te plenzen. En dan merk je opeens hoe snel het water begint te stromen! We zijn laag en van twee kanten komt het water flink naar beneden stromen. Alles wordt glibberig. We komen gelukkig heelhuids, maar doorweekt, bij de auto.

We kijken nog of we naar een viewpoint kunnen maar het is grijs en regenachtig dus we besluiten de berg af te gaan. Al snel klaart het dan op en we stoppen nog een paar keer vanwege de mooie uitzichten.

Eenmaal beneden is het warm en stralend weer en in Waimea blijken leuke eetkraampjes en winkeltjes waar we even gaan kijken. Er zitten kippen en hanen in de vuilnisbakken om er lekkere dingen uit te halen en er loopt een kip met kleine kuikentjes.

We eindigen onze dag bij de Mac en relaxen wat op de kamer.

11 november

We vertrekken vanmorgen om 6.30 uur. We staan om 7.00 uur in de haven waar we om 7.15 uur in moeten checken. We zouden vandaag gaan varen langs de Na Pali Coast, maar daar zijn de golven te hoog en we varen een andere route. Ik ben een beetje teleurgesteld want de Na Pali Coast schijnt erg mooi te zijn en alleen te zien vanaf het water of via een lastige hike.

Maar, de boottocht is heerlijk! Het weer is goed en we zijn net op weg als we de eerste groep dolfijnen tegenkomen! We komen later nog 2 keer een groep dolfijnen tegen. We liggen in de netten van de catamaran en de uitzichten op de kust zijn prachtig.

We stoppen om te snorkelen. Eerst zijn we van plan niet in het water te gaan maar er zijn mega grote schldpadden in het water dus ik neem toch een duik. Het water is heerlijk. Ik zie jammergenoeg geen schildpadden meer. We eten broodjes hamburger en varen dan terug op de zeilen. Heerlijk!!

We zijn rond 13.00 uur terug en gaan naar het strand. Hier brengen we een tijdje door. Dan halen we een smoothie en een ijsje en gaan naar de spouting horn. Dit is een groot gat in de rotsen waar water door omhoog spuit als de zee richting de kust rolt. Vervolgens rijden we terug naar het hotel voor een douche en gaan uit eten bij Dukes aan het strand wat leuk is. Lekkere dag 😊

12 november

We vertrekken om 7.30 uur voor een hike bij de Na Pali Coast. Het is een uur en kwartier rijden en als we 45 minuten onderweg zijn blijkt de rest van de route afgesloten!

We keren terug. Stoppen nog bij Princeville Farm, een outdoor activiteitencentrum, maar dit is gesloten. We bezoeken een waterval en overwegen nog te gaan kajakken. Rijden dan toch door voor een ander viewpoint en hike. Onderweg komen we langs Gaylords waar je een treinritje kunt maken. We gaan hiernaartoe maar doordat er een besloten feest is kunnen we niets eten en we hebben trek en het begint te regenen dus we rijden toch weer verder. We rijden naar Poipu beach waar we broodjes bestellen en opeten aan het strand.

Omdat het niet zulk heel erg lekker weer is rijden we terug in de richting van ons hotel en we arriveren rond 13.00 uur bij het strand waar we bij een hotel op het terras wat drinken en een ijsje eten en een boek lezen. Heerlijk. We lopen nog wat winkeltjes binnen en eten ’s avonds weer aan het water. Erg lekker.

12 november

We staan optijd op en vertrekken om 6.30 uur naar het autoverhuurbedrijf om de auto in te leveren..

We vliegen eerst naar Oahu waar we overstappen op de vlucht naar Big Island. Om 10.30 landen we op Big Island waar we de auto gaan ophalen. We kunnen kiezen uit 2 auto’s. We kiezen weer een Nissan, ongeveer hetzelfde model als op Kauai, maar dan minder nieuw. Er zitten behoorlijke krassen op de auto, zowel voor als achter. Als we dit gaan melden bij de verhuurder krijgen we te horen ‘scratches on the back and the front are normal’.

We rijden met de auto naar het ‘uitrijd loket’ en melden de beschadigingen ook hier nog maar eventjes. Het antwoord ‘bumperscratches doesn’t count’. Oke, goed om te weten.

We rijden een stukje langs de kust en stoppen bij een visitorcentre waar vandaan je naar een strand kunt lopen waar schildpadden zouden kunnen zijn. Het landschap hier op Big Island is weer zo ontzettend anders! Het is zonnig en echt een vulkaan landschap. Veel zwart! Erg mooi.Het is erg heet en het is een stukje lopen naar de zee. Eenmaal daar zien we al snel een schildpad die we uitgebreid fotograferen en even later blijken er nog veel meer aan het strand in de ondiepe zee te liggen. Super vet. Ze waren ook niet bang!

Tijd voor lunch! We rijden naar Kona dat er erg gezellig blijkt te zijn en eten vistaco’s (dat staat in heel Hawaii overal op de kaart) met uitzicht op zee. Erg lekker en leuk. We halen daarna Shaved Ice, dat is echt Hawaiiaans. We zullen hierna nog heeeeeel veel shaved ice eten. We rijden daarna naar het strand waar we relaxen, zonnen en zwemmen. Om 5 uur rijden we naar onze Airbnb. Dit blijkt super super leuk. Een prachtig appartement met een buitenkeuken en heerlijke tuin en aan alles is gedacht, zo compleet. Er liggen zelfs muffins voor ons klaar voor het ontbijt.

We douchen en gaan dan terug naar Kona voor boodschappen en dan uit eten bij een gezellig tentje waar we boven op het terras zitten met (keiharde) live muziek. Na het eten drinken we in ons appartement nog een Baily’s en dan rollen we ons bedje in. Morgen is uitslaapdag.

14 november

We starten op het gemakje op. We kijken een beetje wat we willen doen en boeken voor vanmiddag een snorkeltour met manta rays. Daar moeten we om 16.00 uur zijn. De vraag is wat we in de tussentijd nog gaan doen. Eerst is het plan om naar het strand te gaan maar de onderwatercamera’s zijn leeg en moeten laden dus we moeten sowieso nog terugkomen in het appartement. Dan wordt het krap dus we gaan naar Kona waar we lunchen bij een heel erg leuk tentje aan zee. We halen onze spullen op en gaan dan naar de haven. Ondertussen boeken we een ‘dolphinswim’ voor morgen. Bij de haven zien we in het water zulke grote schildpadden dat ik niet wist dat ze zo groot bestonden. Ze zijn zo gigantisch!!

We gaan aan boord van onze boot en varen ongeveer een half uurtje. We gaan voor anker en wachten tot de zon onder gaat. We krijgen een wetsuit en als het donker is gaan we 1 voor 1 het water in. We houden ons vast aan een groot board met lampen. Deze lampen trekken plankton aan en vervolgens komen daar de manta’s weer op af. Het is fantastisch! De manta’s komen zo dichtbij dat ze me aanraken. We zien er op een gegeven moment 4 tegelijk. Het is echt een geweldig zicht. En ze zijn zo ontzettend groot!

We blijven ongeveer 3 kwartier in het water en gaan dan de boot weer op waar we warm afgedoucht worden. Vervolgens varen we terug naar de haven. Onderweg krijgen we koekjes, niks mis mee.

We rijden terug naar huis waar Be spaghetti maakt die we opeten in onze buitenkeuken. We sluiten af met een Bailey’s en duiken dan ons bed in.

15 november

We staan om 6 uur op. Om tien voor 7 rijden we weg naar de haven. We moeten om half 8 inchecken voor de dolphinswim.

We zitten op een kleine Zodiac en het is prachtig weer. Niet lang na vertrek zien we de eerste groep dolfijnen. Er zijn nog 2 bootjes opzoek naar dolfijnen. We gaan iedere keer opnieuw het water in en de eerste keren zien we niets maar daarna is het een aantal keer raak. Een heel mooi gezicht. De dolfijnen zijn niet zo van ons gecharmeerd en zwemmen steeds weg maar we zien ze toch een aantal keer van heel dichtbij.

We maken daarna een snorkelstop en krijgen lunch. Rond 12 uur zijn we weer terug. Een koppel dat ook op de boot zat met hun ouders spreekt ons aan hoeveel dagen we nog in Kona zijn. Ze willen ons 2 kaarten geven voor de Submarine voor morgenochtend omdat zij ze niet meer kunnen gebruiken. We twijfelen even en besluiten ze dan aan te nemen. Morgenochtend gaan we dus met de duikboot. We rijden naar Kona en halen Shaved Ice dat we opeten aan zee en vervolgen struinen we nog even door Kona.

Het is iets over 2 uur en we besluiten de middag lekker te relaxen bij het appartement. We zitten lekker in de tuin. Tegen de avond rijden we naar Kona en eten waar we gisteren hebben gelunchd, aan zee. Erg leuk. Met live muziek en een virgin cocktail. Gezellig.

We rijden op de terugweg langs de supermarkt voor chips en een fles baileys, koekjes en m&m’s en eenmaal thuis kijken we Pearl Harbour. Hij duurt 3 uur en ik kan niet wakker blijven tot het einde in tegenstelling tot Be die hem afkijkt.

16 november

We staan een beetje optijd op en vertrekken om 9 uur naar Kona naar de Submarine. We checken in en drinken daarna nog een koffie aan het heldere water bij de haven waar pensionada’s komen om hun baantjes te trekken.

Om 10 uur gaan we met de Submarine. We zien nog een schildpad in het water bij de boot. We gaan eerst met een open boot de zee op waar de onderzeeer ligt te wachten en waar we aan boord gaan. We dalen af tot 34 meter diepte. Het is wel een leuke ervaring, maar niet heel spectaculair. We zien niet super veel bijzondere dingen.

Na de submarine tour halen we shaved ice en daarna rijden we op het gemak naar Hilo via een mooie route met mooie uitzichten. We lunchen in Waimea bij de Mac en bezoeken daarna een moi vieuwpoint bij Waipi’o Valley. Daarna rijden we naar Hilo waar we tegen vijven aan komen. We twijfelen of we bij het juiste hotel geparkeerd staan. We staan al bij de lobby maar het ziet er luxe uit. We kijken nog eens en realiseren ons dat we verkeerd staan. Dan kijken we nog eens in de mail en dan blijk dat dit het toch moet zijn. We hebben een grote kamer met 2 tweepersoonsbedden. We hebben geen balkon. Ik ga beneden vragen of er nog een kamer is met balkon en we mogen gratis verplaatsen naar een duurdere kamer. Met een beter uitzicht!

We besluiten beneden in het hotel te eten. Het originele plan was om morgen overdag te relaxen en daarna naar Mauna Kea te gaan voor stargazing en de dag erna naar Vulcano’s NP. Maar het blijkt morgen beter weer te zijn dan overmorgen en we besluiten beide activiteiten morgen te doen.

Ik verstuur ’s avonds nog een aantal workaway verzoeken.

17 november

We vertrekken om 8 uur voor ontbijt dat we bij Starbucks halen en rijden naar Vulcano’s NP. We bezoeken eerst het Visitor Centre waar we om info vragen en rijden dan 2 verschillende routes door het park met veel viewpoints en we maken een korte wandeling en een wat langere wandeling. Doordat er een aantal maanden geleden een vulkaanuitbarsting is geweest zijn de mooiste delen van het park nog afgesloten. Desondanks is het indrukwekkend, zeker om de damp uit de grond te zien opstijgen. Het park stond erom bekend dat je stromende lava kon zien, maar ook dit is na de uitbarsting niet meer mogelijk. Jammer, want dit had me erg mooi geleken!

Rond 3 uur rijden we het park weer uit en gaan bij een eetcafe een hamburger eten. Daarna rijden we richting Hilo en twijfelen of we naar het hotel zullen gaan of al naar het sterren kijken. We besluiten niet meer eerst naar het hotel te gaan maar we zijn nog vroeg dus in Hilo eten we eerst nog Shaved Ice en om half 6 rijden we richting Mauna Kea. Het is erg bewolkt. Wanneer we er heen rijden wordt het al donker. We rijden de berg op omhoog en rijden door een grote wolk heen waardoor we eventjes weinig zicht hebben. Maar we stijgen boven de wolk uit en hebben dan weer goed zicht.

We komen aan bij het visitor centre waar ze op een heldere avond met de grootste telescopen sterren kijken. Het is echter harstikke bewolkt en ze verwachten niet dat ze de telescopen gaan neerzetten. Morgen verwachten ze dat het nog slechter is. Helaas!

17 november

We ontbijten uitgebreid in het hotel en relaxen daarna op de kamer. Dagboek bijwerken, boek lezen .. Hilo staat erom bekend dat het bijna altijd regenachtig is. Het is inderdaad bewolkt en af en toe is er een bui. We lunchen bij een heerlijk tentje vijf minuten lopen verderop met de lekkerste cocktails. Daarna relaxen we weer op de kamer en ’s avonds gaan we hier weer heen voor het avondeten.

18 november

We rijden om kwart over 7 weg, ontbijten en leveren dan de auto in. We vliegen vandaag naar Maui.

We landen om half 11 in Maui. We gaan naar de autoverhuur. Het duurt even voor we aan de beurt zijn en we moeten betalen met creditcard. Maar, op onze beiden kaarten staat onvoldoende saldo!! We krijgen de ingeving even te kijken of we onze limiet kunnen verhogen. Mij lukt dit niet meer. Ik heb het er zo warm van! Bij Be lukt het wel gelukkig en zo kunnen we toch de auto huren. Een Dodge dit keer. We rijden naar het zuiden, naar de kust. We lunchen en rijden naar een baaitje waar veel schildpadden zouden zijn. Be snorkelt en komt er geen tegen. Rond 3 uur rijden we richting het hostel waar we een uurtje later aan komen.

Het is een gezellig hostel. We zitten pal aan zee. We hebben een kamer voor ons 2en en een gedeelde badkamer. We gaan Lahaina in wat een gezellige plaats is met veel winkeltjes en restaurantjes aan zee. We eten shaved ice en we struinen hier rond en gaan uiteindelijk eten bij een leuk tentje aan zee onder het genot van een cocktail.

20 november

Om 8.00 uur zitten we in de auto want vandaag rijden we ‘de road to Hana’. Dit is een mooie route tussen Pa’ia en Hana van 83 km. Het gaat vooral om het rijden van de route en niet om het eindpunt. In deze 83 kilometer zitten 620 bochten!

Onze eerste stop is in Pa’ia waar we bagels halen als ontbijt en broodjes voor lunch en nadat we de bagel verorberd hebben haal ik nog een bol chocoladeijs. We moeten de dag maar goed beginnen. We kopen een app die ons gidst tijdens de route. Een gouden aankoop! We krijgen heel veel grappige info en weetjes en informatie over de stoppunten gedurende de route. De app werkt op gps dus hij weet precies waar je bent en tussendoor wordt er af en toe lokale muziek afgespeeld.

De weg op zichzelf is inderdaad een beleving, zo ontzettend groen, heel erg mooi. En met onderweg erg leuke stops. We doen ze lang niet allemaal. We treffen het met het weer want we hebben gelezen dat het hier altijd regent maar het grootste deel van de route schijnt de zon. We stoppen voor een korte hike. Deze blijkt ontzettend modderig en we glibberen en glijden door de route waarbij we ook nog aangevallen worden door een zwerm muggen. Verder stoppen we onderweg een aantal keer bij viewpoints.

Gedurende de route stoppen we nog bij een waterval waar we er heel erg veel van tegenkomen onderweg en maken daarna een hike naar een waterval.

Onze laatste stop is bij een zwart zandstrand waar we een kleine wandeling maken en door een Lava Tube lopen. We eindigen onze route in Hana. Er zijn hierna nog veel meer mooie dingen te bekijken maar gezien de tijd moeten we terug. Dat vind ik jammer want op de app zie ik dat er nog veel meer hele mooie dingen te zien zijn na Hana maar we willen echt voor het donker terug zijn dus we moeten gaan rijden. Onderweg maken we nog een stop voor een verse kokosnoot. ’s Avonds eten we in Lahaina.

21 november

We lopen langs een aantal surfscholen om prijzen te vergelijken en kiezen er eentje uit waar we om 10 uur een les kunnen krijgen in een groepje van 5. We krijgen eerst een instructie op het strand over hoe we op het board moeten staan en dergelijke. We gaan het water in waar we het nog een keer in het water oefenen en na 10 minuten krijg ik een ander board, een babyboard zoals ik het zelf noem. Een ultra breed en stabiel board. Waar niks op mis kan gaan. Wat een afgang.

We gaan al gauw de zee in om onze eerste golf te pakken met behulp van de instructeur. We hebben een leuke 2 uur en dankzij mijn babyboard gaat het nog niet eens zo slecht. Be doet het ook erg goed!

We lunchen aan zee en daarna liggen we aan het strand, lezen een boek, zwemmen, snorkelen. Tot het een uur of half vijf is. We gaan op de fiets even om boodschappen voor morgen. Daarna strijken we weer neer bij de pizzeria waar we gisteren ook gegeten hebben en eten pizza. We rollen onze bedjes in want morgen gaat de wekker heel vroeg, iets over 4 uur.

22 november

En inderdaad, de wekker gaat iets over 4 uur ’s morgens. Om 5.00 uur zitten we in de auto. We gaan vandaag naar de Haleakala krater en dat is iets meer dan 1,5 uur rijden. Over een afstand van 60 kilometer stijg je van zeeniveau tot over de 3000 meter en daarmee is het 1 van de snelst stijgende wegen ter wereld.

We weten dat we een reservering moeten maken voor de zonsopkomst en dit hebben we geprobeerd, maar alles is vol. Maar, we weten dat we vanaf 7.00 uur wel het park in kunnen dus we hebben uitgerekend dat we om 7.00 uur op de top zijn. Wat we niet weten is dat het van de ingang van het park tot de top nog een half uur rijden is en dus staan we half zeven bij de ingang waar we worden weg gestuurd omdat we pas om 7.00 uur het park in mogen.

We rijden een stukje terug en zetten de auto langs de kant. Be maakt foto’s van het uitzicht en ik relax een beetje in de auto. Tegen zevenen rijden we opnieuw naar de ingang. We rijden eerst naar de top waar we ver boven de wolken zitten en het uitzicht is geweldig. We rijden een klein stukje naar beneden, naar het visitor centre, waar vandaan de Gliding Sands route begint. We vragen info en krijgen uitgelegd dat we hier een stukje van kunnen lopen als we willen want de route is erg lang. Het is ontzettend mooi!! Bij de start is de grond nog bevroren!! Het is echt genieten van de uitzichtpunten.

Om iets over 12en zijn we terug bij het hostel. We lopen naar de haven en halen ijsjes. We gaan opzoek naar een sunsetcruise. We willen graag op een catamaran. Maar die blijken vol. We hebben het eigenlijk al opgegeven en besluiten uiteindelijk te bellen naar een champagne sunsetcruise. Wel een zeilboot, maar geen catamaran. Zij hebben plek!! Hoera! We maken een reservering. We kijken er naar uit! Het is inmiddels half drie. We douchen, ik doe een was in de wasmachine en we lopen het centrum in. Beetje winkelen en shaved ice eten. Om kwart voor vijf moeten we bij de boot zijn. Op de afgesproken tijd staan we bij de counter in de haven en daar is niemand. Wel staat er een bordje dat de sunsetcruise om half vijf vertrekt …

Be belt en het blijkt inderdaad dat ze al weg zijn!! We zijn verkeerd geinformeerd. Hoe jammer is dit. We hadden zin om onze laatste avond op een leuke manier af te sluiten. Balen!! Dan maar in Lahaina zelf zorgen voor een goede afsluiter! Het wordt een avondje cocktails drinken en we hebben erg veel plezier. Een geslaagde laatste avond in Hawaii!!

22 november

De laatste dag is aangebroken. Op het gemakje staan we op en pakken onze spullen in. We ontbijten heerlijk op een terras aan zee. Daarna halen we voor de laatste keer shaved ice. We rijden naar het vliegveld en leveren de auto in. We vliegen samen naar Honolulu. Be vliegt om half 9 ’s avonds en ik pas om half 12. We drinken samen nog iets bij Starbucks en dan moeten we afscheid nemen. Ik vind het maar lastig na deze fijne tijd samen.

Ik had verschillende positieve reacties van workaway adressen. Ik kon in de staat Washington komen bij een geiten en alpaca boerderij. Ik kon in Australie komen bij een paardenfokkerij die ik al meerdere malen benaderd had. Ik kon in Alaska komen bij iemand met sledehonden, maar dit was maar voor 1 week en ik kon in Canada komen bij een bedrijfje met sledehonden voor 3 weken.

Ik twijfelde het meest tussen Australie en Canada en besloot uiteindelijk voor Canada te gaan omdat mij dit een unieke ervaring leek. Ik vlieg vanavond dan ook naar Canada. Eerst een vlucht van ongeveer 5,5 uur naar Vancouver. Daar 7 uur wachten en dan nog 2,5 uur naar Whitehorse, tegen de grens met Alaska.

24 november

Ik land in Vancouver en Be is een uur eerder in Houston geland. Zij moet ongeveer even lang wachten als ik dus wel appen en we bellen. Ik mis Be!

Om 14.30 uur vlieg ik naar Whitehorse. Het is nog net niet donker als we de daling inzetten en wat is het prachtig vanuit het vliegtuig met de ondergaande zon en de besneeuwde bergen met daarom heen het wolkendek!! Wauw!!

Om vijf uur landen we. Het is een heel klein vliegveldje. Ik word opgehaald door Veronique. Het is nu ongeveer -6 of -7. Met de klimaatverandering is het de laatste twee jaar veel warmer. Normaal was het in november al -40. Ik denk dat ik blij mag zijn dat het geen -40 is tegelijkertijd ben ik heel nieuwsgierig naar hoe dat aan zou voelen. Ik krijg een warme jas, handschoenen, muts en boots te leen. Het is al donker, maar ze geeft me een korte rondleiding waarbij ik de 40 Husky’s te zien krijg! Ik heb een eigen cabin. Er is hier geen (stromend) water en geen elektra. Wel is er een generator en hebben we stroom in de avond en water wordt uit een meer gepompt vlakbij. Mijn cabin moet ik verwarmen met een houtkachel. Douchen doen ze hier maar 1 keer per week. Daarvoor gaan ze naar de stad, een half uurtje rijden verderop. De wc is een hokje buiten waar ze een zitting hebben gemaakt in een plank hout boven een gat in de grond.

Ik verblijf bij Veronique van 32 en Pierre van 56. Ze zijn niet super hartelijk en spreken voornamelijk Frans met elkaar, ook waar ik bij ben. Ze runnen een bedrijfje waarbij ze expedities verzorgen met sledehonden in de winter, variërend van een halve dag tot 10 dagen en meerdaagse expedities met paarden in de zomer. Ze hebben 23 paarden, maar die staan een stukje verderop en buitenom voeren doen ze daar niets mee in de winter.

Er is kans om het Noorderlicht hier te zien. Soms is het er iedere nacht, soms is het er twee weken niet. Ik ben benieuwd. Verder leven er wolven en beren in de omgeving.

5 december

Even een kleine sprong in de tijd. Ik ben nu 1,5 week hier. In deze 1,5 week heb ik veel nieuwe dingen geleerd. Het is mijn vaste taak in de ochtend om in de ‘dog shed’ het vuur aan te maken (ik had geloof ik nog nooit in mijn leven vuur gemaakt, niet eens in de open haard) en daar vervolgens een enorme ketel met water op te verwarmen. Na drie kwartier is het water heet en meng ik dit met brokken voor de honden. We noemen dit ‘soep’. Dit zorgt ervoor dat de honden voldoende gehydrateerd blijven.

De 40 honden zitten ieder aan een ketting en hebben hun eigen hok en iedere ochtend ruim ik bij de honden de poep op die op hun terrein ligt.

In de afgelopen 1,5 week was er regelmatig een ‘halve dag tour’ waarbij toeristen kwamen voor een sledetocht. Dit waren steeds 2 klanten die dan hun eigen slee krijgen met 4 honden per slee (Veronique rijdt met 6 of 8 honden). Ik help met de voorbereidingen voor de tour. Dit betekent dat ik de slee klaarzet en controleer of alles in orde is en de lijn uitleg waar de honden aan vastgemaakt worden. Ik doe de honden hun ‘harnas’ om en span ze voor de slee. De honden zijn altijd super enthousiast en willen heel erg graag mee voor de slee. Wanneer ze er voor staan kunnen ze niet wachten tot ze mogen rennen.

Veronique rijdt haar slee en de klanten hebben ieder een slee. Pierre en ik rijden daar achteraan met de sneeuwmachine. Af en toe moeten we assisteren wanneer er een klant valt of wanner er een lastig stukje in de route is waarbij we assisteren. Deze ritjes vind ik genieten. De omgeving is super super mooi. We worden omringd door bergen. Op 1 van de tours zijn we een stuk van Big Fish Lake overgestoken dat bevroren is, een gigantisch meer. Dat was erg bijzonder. Op de meeste dagen schijnt de zon. De dagen zijn wel kort. Het wordt licht rond 9 uur en donker rond een uur of half 5. De kortste dag is op 21 december.

Soms laten ze mij ook rijden op de sneeuwmobiel als ze zelf achterop zitten en ik heb zelf ook op de slee gestaan. Ook gaan we soms met de sneeuwmobiel de honden trainen. Dan zet Veronique de honden voor de sneeuwmobiel in plaats van voor de slee en dan worden ze op die manier getraind.

Aan de hand van een plattegrondje waar alle honden op staan heb ik de 40 namen geleerd, als ze op hun eigen plek staan. Zodra ze voor de slee staan ben ik het algauw weer kwijt want ik herken ze lang nog niet allemaal.

Ontbijten doe ik in mijn cabin. Lunchen doen we vaak niet en in de avond eet ik bij hen in de cabin. Sinds maandag is er een 22 jarig meisje uit Frankrijk bij gekomen. We delen de cabin nu. Zij zal hier 4 maanden blijven, het hele winterseizoen.

De honden zijn allen echt mega enthousiast en gek op aandacht. Ze willen stuk voor stuk heel graag aangehaald worden. Bijna allemaal zijn ze hier geboren. Ik vind het erg leuk om met ze bezig te zijn. Pierre en Veronique zijn voor mij niet de leukste hosts tot nu toe. Ze zijn niet erg gezellig, weinig warm en hartelijk. Pierre drinkt met regelmaat zoveel dat hij niet meer op zijn benen kan staan. Op een avond kwam hij terug uit de stad met de auto (in het donker, door de sneeuw, we zitten hier op 1600 meter hoogte) en hij viel bijna om iedere keer, zo dronken was hij. Daar bovenop rookt hij wiet. Maar, in de samenwerking is hij fijn. Hij is rustig en geduldig en geeft hele duidelijke instructies. Veronique lijkt alleen de dingen te zien die ik niet goed doe en snauwt mij regelmatig af. Ze geeft meestal halve instructies en wanneer het dan niet gaat zoals ze in gedachten had is ze enorm geirriteerd. Ondertussen doe ik hier enorm mijn best om zoveel mogelijk en zo goed mogelijk te helpen. Ze zijn ook weinig sociaal. Wanneer ik bij hen in de cabin eet spreken ze voortdurend Frans met elkaar en kan ik dus niet deelnemen aan het gesprek. Op 1 van de avonden kwam ik bij hen in de cabin voor het avondeten en was Veronique al bijna klaar met eten. Ze had me niet laten weten dat we al konden gaan eten. Het zijn die kleine dingen bij elkaar die maken dat ik mij niet erg gewenst voel hier. Sinds de andere vrijwilliger er is spreekt ze ook daarmee alleen maar Frans en gisterenavond tijdens het eten hebben ze de hele avond geanimeerd in het Frans in gesprek gezeten en wijn gedronken. Ik zat ernaast en mij werd niet eens een glas wijn aangeboden. Het was alsof ik niet bestond. Ik zat naast hen te eten maar werd volledig genegeerd.

Ik geniet iedere dag weer van de omgeving hier. Iedere ochtend is het uitzicht weer anders, afhankelijk van het weer. Het is heerlijk om in de zon door de sneeuw te lopen. De honden zijn geweldig en ik vind het super leuk te merken dat de meer verlegen (bange) honden nu al helemaal enthousiast naar mij toekomen als ze mij zien terwijl ik ze eerst niet eens kon aaien.

Maar omwille van Veronique vind ik het niet erg dat ik morgen weer vertrek. Ik zou hier voor 3 weken naartoe gaan (eigenlijk was hun minimum 4 weken), maar Pierre en Veronique bleken bij mijn aankomst in de veronderstelling dat ik maar 2 weken zou blijven en dat heb ik maar zo gelaten.

Morgen vlieg ik naar Vancouver en de dag erna vlieg ik voor de laatste keer naar Australie, voor een workaway bij een paardenfokkerij. Ik vind Australie een heerlijk land en nu Veronique en Pierre maar 2 weken op mij gerekend hadden, was het een mooie gelegenheid om mijn laatste weken af te sluiten in mijn favo land. Wie weet kom ik er nooit meer, wie zal het zeggen ..?! Ik moet nog een terugticket naar Amsterdam boeken, maar ik ben sowieso voor kerst weer in Nederland. Nu nog even genieten van de laatste weken reizen en hopelijk een leuke workaway in Shepparton, Australie!

Nog een snelle laatste update: vanmiddag was er een tour met 4 klanten en Veronique laat net weten dat deze mensen vanavond terug komen voor een ‘Northernlight watching’. Er wordt een groot vuur gemaakt en de kans is groot dat we het Noorderlicht kunnen zien. Dat zou een hele gave afsluiter zijn van mijn dagen in Canada dus ik hoop het enorm!