Bijzonder Japan, een smeltkroes van culturen in Singapore en relaxen op de Malediven

Lieve allemaal,

Deze blog schrijf ik vanaf mijn strandbedje in de zon op een hagelwit strand met aan mijn voeten een azuurblauwe zee. Ik verblijf sinds enkele dagen op de Malediven!

25 september

Mijn laatste blog eindigde in Byron Bay, waar ik in mijn campertje zat te typen op een regenachtige dag.

Vandaag verken ik Byron Bay, te voet en op de fiets. Byron Bay is een gezellig dorpje met veel leuke eettentjes, veel toeristen en veel leuke winkeltjes.

Ik boek een kajaktour voor morgen, huur een fiets en rijd richting het startpunt van een wandelroute naar het meest Oostelijke puntje van het vaste land van Australië. Het is een mooie wandelroute langs de kust met mooie uitzichten over de baai van Byron Bay. Het weer is vandaag niet geweldig, maar het blijft gelukkig droog.

Eenmaal bij het oostelijke puntje kun je enorm ver over de zee uitkijken. Ik zie talloze walvissen zwemmen! En ook walvissen omhoog springen uit het water! Ze zijn allen wel erg ver weg, maar het is een mooi gezicht. Ik blijf een poos staan kijken.

Ik verken het centrum, eet super super lekker schepijs en tegen het einde van de middag keer ik terug naar de camping.

Nu nog een camping zoeken voor morgen aan de Goldcoast want dat probeer ik steeds een dag van tevoren wel vast te leggen. Dan weet ik hoe lang ik er over zal rijden en dan weet ik zeker dat ik ergens een plekje heb. Het blijkt alleen dat het dit keer niet zo gemakkelijk is! Alles zit vol! Er is nog 1 camping die plaats heeft, maar die hanteren een minimum verblijf van 3 nachten en ik heb nog maar 1 nacht over. Ik besluit dan morgen maar op goed geluk daarheen te rijden en het te vragen.

26 september

De laatste dagen zijn aangebroken. Ik check uit op de camping, zet mijn auto bij de ‘visitors parking’ en fiets naar de fietsverhuur. Daar lever ik mijn fiets in en in minder dan 10 minuten loop ik naar het startpunt voor de kajaktrip.

We sjouwen de kajaks het strand op waar we vrijwel direct dolfijnen zien!! Ze zwemmen hartstikke dicht bij de kust, surfen zelfs even op de golven bij de branding!

Nu ben ik ongeduldig en wil meteen het water in. We krijgen eerst uitvoerig een uitleg over hoe te peddelen. Dat weet ik inmiddels wel.

Het is heerlijk weer. Er zijn wat donkere wolken maar die liggen achter ons en voor ons ligt een blauwe lucht en schijnt de zon op het water. Het is weer heerlijk om op zee te zijn. De golven zijn meters hoog! We kajakken op een gegeven moment de baai uit. Dit blijkt al lange tijd niet meer gekund te hebben, maar de weersomstandigheden vandaag laten het toe. We zien verschillende walvissen, ver weg uit het water springend, maar ook een paar best dichtbij. Het geeft weer een fantastisch gevoel om op open zee te zijn. Dan voel ik mij zo nietig. En we kunnen zo ver kijken.

Ik ben een klein beetje teleurgesteld dat we geen dolfijnen zien als we op het water zijn. Ik las een reisverslag van een meisje waarbij de dolfijnen onder de kajak door kwamen zwemmen. Daar had ik ook op gehoopt!

We zijn 3 uur op het water en dat is echt genieten. We kajakken terug en komen in de baai nog een walvis met kalf tegen, erg dichtbij.

Ik loop naar het centrum en ga bij een Mexicaans tentje zitten omdat ik al een paar dagen zit te azen op de enchilada’s met chorizo, gesmolten kaas en gekarameliseerde ananas. Geserveerd met sour cream. Errrrrug lekker dit! Ik kan het niet laten daarna nog een keer een paar bollen van dat overheerlijke schepijs te halen en loop terug naar de camping. Daarna snel de auto in en op weg naar Nobby’s camping op goed geluk. Het is een uurtje rijden en rond 3 uur kom ik aan. Ik vraag of ik 1 nachtje kan blijven. En dat kan! Ik krijg bij de receptie een flyer met activiteiten en op woensdag, vrijdag en zaterdag is er een nachtmarkt bij Surfers Paradise en een streetfoodmarkt in Miami, waar ik verblijf. En het is woensdag vandaag! De nachtmarkt is vijf minuten lopen vanaf de Skytower waar ik graag naartoe wil. Ik stel de navigatie in op de Skytower en google maps vertelt dat de Skytower gesloten zal zijn als ik er aan kom. Ik check het en jahoor, alle dagen van het jaar tot 21.00 uur open, maar vandaag om 14.30 uur dicht. Geen idee waarom. Ik besluit wel naar de nachtmarkt te rijden.

De nachtmarkt is op een kwartiertje rijden. Van het dorpse Byron Bay rijd ik opeens tussen de wolkenkrabbers. Kevin, de eigenaar van de farm, had het al omschreven als BrisVegas en dat het verschrikkelijk is. Het doet Amerikaans aan inderdaad, maar ik vind het wel leuk! Ik parkeer de auto aan de straat en loop de boulevard op. De nachtmarkt loopt op de boulevard langs het strand, super leuk. Op het strand is er nog veel leven en op de markt is het gezellig druk.

Ik besluit terug te rijden voordat het echt heel donker is en rijd naar de streetfoodmarket die heel erg dicht bij de camping ligt. Er is live muziek en in een grote hal staan allemaal kraampjes met eten uit allerlei landen. Leuk en gezellig opgezet.

En dan breekt mijn laatste nacht met Brizzie aan. Wat heb ik heerlijke dagen gehad met mijn campertje. Wat heb ik ervan genoten om mijn eigen plekje te hebben en alles steeds bij de hand te hebben. Ook heb ik heerlijk geslapen in mijn hokkie. Ik had van tevoren niet kunnen bedenken dat het zo goed zou bevallen.

27 september

De wekker gaat om zes uur en om half 7 krijg ik mezelf pas uit bed gesleept. Ik douche en begin dan aan het opruimen van de camper en het inpakken van mijn tas. Wanneer ik dit gedaan heb rijd ik naar een wasbox die ik gisteren zag en hier heel dichtbij is. In het huurcontract staat namelijk dat de auto schoon en gewassen ingeleverd moet worden. Ze wassen hier de auto met de hand en willen al mijn persoonsgegevens noteren. Hij vraagt of ik de auto van binnen en vanbuiten wil laten schoonmaken. Ik vraag hoeveel dat kost. 40 dollar!! Zijn ze niet goed geworden? Ik vraag of er hier in de buurt ergens een automatische wasbox is of dat ik ergens zelf kan stofzuigen. Volgens de wasboxman niet. Hij kan ook alleen de buitenkant wassen, maar dan laten ze een aantal handelingen na en dan is het 20 dollar. De auto is eigenlijk niet eens vies, maar goed vooruit doe dat dan maar en de binnenkant verzin ik zelf wel iets op. Ik kan plaatsnemen in de lounge en een kwartiertje later is het klaar. Ik zie eigenlijk geen verschil. Mijn grote vette zonnebrandhand afdruk zit nog steeds op de achterkant van de auto. Afijn.

Ik rijd naar de Skytower. Met een super snelle lift gaan we in no time naar 230 meter. Het uitzicht is super gaaf, leuker dan ik had gedacht. De kustlijn is eindeloos lang! En beneden zijn veel mensen op het strand en in zee, wat erg leuk is om te zien! Ik vermaak me hier een uurtje en vertrek dan naar Brisbane om Brizzie weer in te leveren. Ik veeg de binnenkant van de auto nog een beetje uit met blik en veger. Gelukkig wordt de auto zonder problemen goedgekeurd en in ontvangst genomen.  

Ik bestel een taxi via Uber naar mijn hotel. Mijn hotel dichtbij het vliegveld. Een Ibis Budget hotel van 63,00 euro per nacht wat ik echt belachelijk veel geld vind maar het was de goedkoopste optie dichtbij het vliegveld. Ik heb een kleine maar fijne kamer. Ik reserveer de shuttle voor morgenochtend 4.00 uur naar het vliegveld voor mijn vlucht van 6.30 naar Tokyo met overstap in Cairns. Ik kom dan om 19.30 uur aan in Tokyo waar Vino ’s middags al aan zal komen.

Ik besluit nog even naar het centrum te gaan. Het is harstikke warm vandaag! Ik zit net in de bus naar de stad als ik een sms krijg van Jetstar. Mijn vlucht is geannuleerd van Cairns naar Tokyo! Ik start een live chat met Jetstar. De eerstvolgende optie die ze me kunnen bieden is twee dagen later!

Uiteindelijk boek ik een andere en duurdere vlucht met Cathay Pacific met een overstap in HongKong waarbij ik vannacht om tien voor 1 al vlieg. Ik wijzig de shuttle en ga vanavond om 22.00 uur naar de airport. Beetje jammer van de kamer waar ik al voor heb betaald. Ik kan nu in ieder geval nog wel even douchen.

De landing in Hongkong is heel mooi met de frontcamera die onder het vliegtuig hangt. We komen om 7 uur ’s morgens over zee aan vliegen. De zon schittert over het water en diep onder ons zie ik de bootjes. De voorste wieltjes van het langdingsgestel klappen langzaam uit en verschijnen op beeld. De langdingsbaan ligt pal aan zee. Leuk om dit zo te kunnen volgen!

28 september

Vanaf Hongkong vlieg ik door naar Tokio waar ik een uurtje eerder aan kom dan Vino. Het is super leuk om Vin weer te zien! We hebben nog geen hotel geboekt. Zoeken snel iets uit op onze telefoons, staande in de aankomsthal en lopen naar het station dat bij het vliegveld ligt. Aan de balie kopen we een treinkaartje naar het station bij ons hotel. We hebben een cabinenummer en stoelnummer en je kan op het perron alvast klaarstaan bij het blok waar jouw cabine straks stopt en waar je moet instappen. Mensen vormen hier van tevoren al een keurig rijtje achter elkaar voordat de trein er is.

We komen aan en lopen in ongeveer 10 minuten naar ons hotel. We zitten op de 14e verdieping, de bovenste verdieping. Het ziet er netjes uit allemaal, maar onze kamer ….. !! Een postzegel!! Wat een ontzettend kleine ruimte!!! Een klein tweepersoonsbed wordt aan drie zijdes omsloten door muren. Een piepkleine badkamer, zoals Vin zegt ‘alsof je op een schip zit’. Geen ruimte om allebei onze bagage weg te leggen. En het is niet zo dat we weinig betalen! Maar blijkbaar is dit voor Japanse begrippen vrij normaal.

29 september

De komende week zullen we ervaren dat Japan een bijzondere cultuur heeft. Vandaag gaan we naar Shinjuku, een populaire wijk.

Betalingen verlopen hier in Japan met uitgebreide gestructureerde handelingen. Overal waar je komt hebben ze een soort bakjes/schoteltjes van rubber waar je je geld of je creditcard oplegt. Zij pakken dan het geld of de kaart er vanaf en soms hebben ze zelfs nog een metalen blokje om op het briefgeld te leggen zodat het niet wegwaait. Ze pakken briefgeld en een pas altijd met 2 handen aan. Het wisselgeld of de kaart worden weer terug in het bakje gelegd waar je het er vanaf kunt pakken. Als ze je iets aangeven, zoals een bonnetje, doen ze dit weer met 2 handen. Briefgeld uit de automaat of briefgeld dat je terugkrijgt is ongevouwen en ongekreukt. Alsof het net nieuw is gemaakt. Alles wordt ook uitgebreid met je doorgenomen bij een betaling. Ze benoemen hoeveel je moet betalen, lopen vaak de rekening nog met je door, benoemen het bedrag dat je geeft en het geld dat je terug krijgt.

Overal waar je komt krijg je instructies/voorwaarden aangereikt die je verzocht wordt ter plaatse door te nemen. Bijvoorbeeld in het hotel, in een restaurant, bij het kopen van de metrokaartjes, etc.

We komen aan in Shinjuku waar het flink aan het regenen is. Japanners lopen stuk voor stuk allemaal met een paraplu. Je ziet niemand met een capuchon op of gewoon zonder bescherming. Overal zijn ook paraplu’s te koop en je hebt winkels met hele afdelingen vol met paraplu’s in alle soorten en maten.

In restaurants heb je vaak een mand onder of naast je stoel staan. Later komen we erachter dat dit bedoeld is om je tas in te zetten.

We gaan naar de kelder van een shoppingmall. Hier is een food afdeling. Later blijkt dat bijna iedere shoppingmall een kelder heeft met zo’n afdeling. En wat voor 1! Zo ontzettend veel verschillende producten en alles even vers, exclusief, luxe. De sushi en vis ziet eruit alsof het bewerkt is, zo kleurrijk, zo glanzend. We kijken onze ogen uit. Er liggen verpakkingen met gepaneerde krabben en Vin raakt een verpakking aan. Het blijkt dat de krab die erin zit (de verpakking is geseald) nog leeft!

Het valt ons op dat Japan super schoon is, nergens ligt afval. En er zijn nergens prullenbakken! Later komen we erachter dat niemand hier op straat eet. Als je iets koopt bij een straatstalletje, dan ga je er niet mee lopen, dan eet je het op bij het stalletje. Soms staan er ook bordjes waarop staat dat je niet mag eten als je loopt of niet mag lopen als je eet. Winkeliers staan hun stoepje te stofzuigen en in de winkels zie je regelmatig iemand met een plumeau alles afstoffen terwijl alles je al tegemoet komt glimmen.

Ik heb gelezen over kattencafe’s in Tokyo en zoek het op. Er zit er eentje vlakbij! We gaan er naartoe. Ook hier is het weer op zijn Japans. Het is op de vijfde verdieping. Dat is hier heel vaak; restaurants of andere zaakjes zitten hoog. De ingang is dan vaak een heel nauw gangetje met een heel nauw trappenhuis naar boven. Ook dit keer.

We komen bij het kattencafe eerst bij een loket waar we entrée moeten betalen en weer instructies te lezen krijgen. Verder krijgen we uitleg dat we snacks kunnen kopen voor de katten, maar de katten met de rode sjaaltjes mogen niets hebben want die hebben een nieraandoening. Dan zijn er nog een paar foto’s van katten die iets minder vriendelijk zijn. Vervolgens zijn er lockers waar we onze jas en schoenen in kunnen doen en er is een groot rek met allemaal pantoffels op maat geordend. Na afloop doe je de pantoffels in een grote mand om ze te laten wassen. We moeten eerst onze handen wassen en desinfecteren voor we naar binnen gaan. Eenmaal binnen zijn er weer andere lockers om je tas in te doen. Het heeft een huiselijke sfeer en de katten zijn heel erg lief en mooi. Ik koop een kattensnack en krijg een plastic bakje met kipstukjes erin. Binnen no time zijn we omringd door katten. We drinken iets en na een uurtje is onze tijd om. Ik vind het een leuke ervaring! Later in de week komen we nog veel meer kattencafe’s tegen en zelfs een egeltjescafe en een fretjescafe.

Ook zijn er veel winkels waar ze puppy’s en kittens verkopen. Die zitten in glazen bakken. Het zijn de meest schattige puppy’s en kittens. Ik smelt iedere keer weer. Maar, we vinden het harstikke zielig en vragen ons af wat er gebeurt als de beestjes ouder worden en nog niet verkocht zijn.

De straten doen vaak denken aan Times Square. Vol met grote beeldschermen, verlichting, kleuren. Het schreeuwt je tegemoet!

Na het kattencafe gaan we naar ‘Pis Alley’. Dit is een straat met allemaal kleine eettentjes. Het ligt in een steegje tussen twee ‘huizenblokken’ in. Aan weerszijden zitten piepkleine restaurantjes vol met mensen. Het ziet er super leuk uit. We schuiven aan bij zo’n piepklein tentje. We zitten aan een bar met onze rug tegen de muur. Niet veel later komen er meer mensen bij, moeten we nog meer inschuiven en kunnen we zelf niet meer weg. Op de bar liggen allerlei spiesjes met vlees en groenten waarvan je er aanwijst en deze worden ter plaatse voor je gegrild op een soort kleine BBQ. Leuk en lekker!!

We lopen naar een observatiedeck bij een overheidsgebouw. Het is gratis. Alles is weer goed geregeld. Met een lift ga je omhoog. We komen aan bij de lift waar een dame staat om het in goede banen te leiden. Letterlijk. Of we in een tweetal willen gaan staan terwijl we op de lift wachten (Vin en ik zijn de enige bezoekers op dat moment). Natuurlijk doen we netjes wat ons gevraagd wordt. Het is donker en nog steeds niet zulk goed weer (inmiddels wel droog gelukkig), maar het is leuk om alle lichtjes vanaf grote hoogte te zien en je ziet nu opeens hoe groot de stad is!

We lopen daarna nog wat door Shinjuku en gaan nog naar Golden Gai, een gebied met allemaal kleine barretjes in kleine smalle straatjes. Er passen vaak maar 3 tot 6 mensen in de piepkleine barretjes, het ziet er erg gezellig uit. Nadat we iets hebben gegeten reizen we terug naar het hotel waar we tegen middernacht aankomen.

We krijgen een beetje een eerste indruk van Japan. Het is een cultuur apart. De mensen zijn super beleefd en vriendelijk en behulpzaam. En nog meer dan dit zijn ze heel erg gemanierd. Ze zijn ontzettend secuur en erg geduldig. Bij restaurants, ijstentjes, theetentjes (bubbletea) of de bioscoop zie je ellenlange rijen. Mensen wachten keurig netjes en met geduld op hun beurt en vormen een nette rij. Geen gedring, geen gehaast. Mensen laten elkaar voorgaan op straat, zijn erg respectvol. Je hoort ook niemand zijn stem verheffen, ze zijn erg ingetogen. Alles is erg in het gareel. Als je iets wilt passen in een winkel, moet je je schoenen uitdoen voor je het hokje binnen gaat. Vin ging blouses passen en hij moest een tijdje wachten tot er een hokje vrij is. Dan is er weer een keurige wachtrij met bankjes en iedere keer schuift iemand een plekje door. Nadat er iemand het hokje uitging, werd eerst door het personeel met een bezem het hokje uitgeveegd voordat de volgende klant het hokje weer binnen ging.

De wc’s zijn overal heel high tech. Er zit een heel display bij waar je hele programma’s op kan uitkiezen. De bril kan meestal worden verwarmd en er zijn ook toiletten waarbij de klep automatisch omhoog gaat wanneer je binnen komt. We hebben in het hotel een wc die steeds automatisch al begint voor te spoelen zodra je de ruimte binnenkomt en die automatisch doorspoelt wanneer je opstaat.

Japanners doen alles met overgave, nemen hun werk en taken heel serieus, wat het ook is. Er worden speciaal mensen aangesteld om bij de ingang van een parkeergarage te staan en te zorgen dat het in en uitrijden van de auto’s probleemloos verloopt. Ook dit soort werkzaamheden worden zeer serieus volbracht.

30 september

We gaan vandaag naar een andere wijk waar we een ander hotel hebben geboekt.. We zitten nu in Shibuya. Hier bevindt zich het drukste kruispunt ter wereld.  

We lunchen bij een ‘all you can eat frituur restaurant’. Aan tafel heb je je eigen frituurbak en je kunt allerlei stokjes pakken met vlees, vis, groenten en vega die je in beslag en daarna in paneer kunt dippen en dan kunt frituren.

Het is weer wat regenachtig vandaag. het inchecken in het hotel vroeg een van de gasten aan de receptie wat voor weer het zou worden. Ik zei tegen Vin dat ik dacht dat ik iets verstond over een typhoon vanavond, maar ik dacht dat ik het vast verkeerd verstaan had. We gaan in de stad naar Shibuya 109, dit is een befaamde shoppingmall hier. Eenmaal daar hangt er een aanplakbiljet op de deur. De hele mall is om 18.00 gesloten in verband met de typhoon! Dus toch! We lopen verder en zelfs de mac donalds is dicht! Het bruisende centrum, met alle lichten en geluiden, mensen, winkels, restaurants, is aan het veranderen in een donkere en verlaten stad.

We gaan naar een Japans eettentje. We moeten diep afdalen in een kelder. Er zitten niet veel mensen. Ze laten ons weten dat ze vroeg sluiten vanavond in verband met de typhoon maar we kunnen nog wel iets eten. We zitten aan een bar die in een vierkant rond de open keuken heen loopt. Naast ons zit een stel te eten. Al vrij snel knopen ze een praatje aan. Ze heten John en Petre en wonen in Seattle. Terwijl we wachten op het eten en tijdens ons diner blijven we met ze kletsen. Ze zijn voor de tweede keer in Japan. Twee jaar geleden zijn ze er ook al geweest en ze zijn ontzettend enthousiast over Japan. Ze vinden alles geweldig, heerlijk Amerikaans. Zelfs het brood van de voorverpakte sandwiches bij de 7Eleven (supermarkt) is hier volgens hen zachter dan waar ook.

Het gesprek komt op karaoke. Dit is heel Japans en dit zie je hier heel veel en ik heb al een paar keer tegen Vin gezegd dat ik hier wel een keer wil kijken. Het blijkt dat John en Petre vanavond naar een karaokebar willen gaan en vragen of we zin hebben om mee te gaan. Ja, dat lijkt me leuk! Niet om te zingen, wel voor de beleving! Door de typhoon zijn de straten leeg en verlaten. John heeft een aantal karaokebars gevonden, maar ze zijn dicht of bestaan niet als we er aan komen. Onderweg zien we de ‘love hotels’ waar je een kamer kunt huren voor 60, 90 of 120 minuten.

Ook is het overal in Tokyo gebruikelijk om plastic modellen van het eten op de menukaart tentoon te stellen in de etalage. Daarnaast zijn er nog de automaten met warme en koude drankjes, je struikelt er over! Soms zijn er automaten met ijsjes en andere producten, maar meestal zijn het warme of koude dranken. Zo heb je ook bij de 7 Eleven een heel schap met flesjes met warme dranken. Heel grappig.

We lopen van hot naar her en hebben uiteindelijk geluk! Ergens hoog, op de 4e verdieping, vinden we een tentje. We komen uit de lift in een hal zonder ramen en met zwart geverfde muren en een paar deuren. En achter 1 van de deuren komt geluid vandaan! Jahoor, karakoke! Ze zijn nog maar een uur open, maar dat is prima! Het is klein en er zijn alleen maar locals. We nemen plaats op een bank en krijgen een tablet om nummers aan te vragen en een microfoon. Petre is meteen enthousiast en bijt het spits af. Ik ben niet van plan om door de mic te zingen en Vino ook niet. John en Petre zijn niet verlegen en zingen uit volle borst, samen met een paar andere gasten in de bar.

Petre probeert mij een paar keer te overtuigen, maar ik wil echt niet. En dan is daar opeens ‘my heart wil go on’ van Celine Dion en voor ik het weet heb ik opeens de mic in mijn handen en heb ik geen keuze meer! Ik zweet als een otter en mijn ogen zijn uitgedroogd van de spanning, maar ik zing het liedje uit. Zo, dit kan ik weer afvinken van mijn lijstje (niet dat het op mijn bucketlist stond, maar toch).

We kunnen nog met een uur verlengen en blijven nog een tweede uur. Dan is het echt sluitingstijd.  We komen buiten en daar is de storm in alle hevigheid losgebarsten! Prullenbakken vliegen door de lucht en regen komt met bakken uit de hemel. Met zijn vieren rennen we van afdak naar afdak. Het is glad op straat door de regen. We moeten op een gegeven moment splitsen want zij moeten de andere kant op. We zijn inmiddels al helemaal doorweekt. Ik geloof niet dat ik ooit eerder zulke heftige regen heb meegemaakt. Het is heftiger dan een flinke regendouche. Het water stroomt langs onze lijven. Alles is doorweekt, tot aan ons ondergoed aan toe en onze schoenen staan vol water. Zo komen we aan bij ons hotel. We voelen ons bezwaard om zo naar binnen te gaan. Het water komt in stroompjes langs ons naar beneden glijden. We krijgen een heleboel handdoeken en dan toch maar op naar de kamer. Het is alweer tegen 2 uur ’s nachts.

1 oktober

We verkennen de stad vandaag verder en daarna lopen we naar een sushi restaurant met een lopende band. Dit vind ik weer een erg leuke ervaring! Op de tablet kies je wat je wilt hebben en een paar minuten later komt je gerechtje aangeschoven via een lopende band en stopt voor je neus.

We boeken vandaag een treinticket voor morgen naar Kyoto.

2 oktober

Gisteren hebben we de trein (super snelle Shinkansen, 300 km/h) gereserveerd die om 9.00 uur vertrekt en ons in een dikke 2 uur naar Kyoto brengt.

We blijven hier 2 nachten. We verkennen Kyoto de eerste dag te voet en bezoeken een tempelcomplex. Overal zijn meisjes verkleed als geisha. Kyoto is weer zo anders dan Tokio. Hier is alles veel knusser en kleiner en er is vrijwel geen hoogbouw, waar Tokio bijna alleen maar uit bestaat. Er mis hier meer natuur in de stad en er zijn traditionele huisjes. Overal kom je tempels tegen.

3 oktober

Vandaag bezoeken we de meest bekende tempel van Kyoto, de Fushimi Inari-schrijn. Het tempelcomplex bestaat uit verschillende schreinen die met elkaar verbonden zijn door allemaal rode poorten waar je tussendoor loopt. Het pad van poorten is in totaal 4 kilometer lang. Iedere poort is geschonken door een familie, individu of bedrijf. Het eerste stuk is het file lopen, maar je kunt helemaal naar boven, naar de top van een berg, en naarmate we verder komen wordt het steeds rustiger. Het is flink klimmen. Zwetend en hijgend kom ik boven. Vin gaat als een speer.

We brengen een aantal uur door bij het tempelcomplex, eten hier en daar wat en reizen dan in een uurtje richting het Bamboebos. De omgeving is hier mooi met veel natuur. We lopen eerst naar het apenpark. Je beklimt hier weer een berg. Weer hijgen en blazen. En eenmaal boven lopen allemaal apen. Je mag vanuit een soort kooi de apen appels of nootjes voeren (de apen lopen los en zelf geef je ze iets te eten vanuit de kooi). Erg leuk! En we hebben goed uitzicht vanaf hier over de stad! Na de apen gaan we naar het bamboebos dat mooi is, maar heel klein en niet zoveel voorstelt.

4 oktober

We vertrekken op tijd want gisteren hebben we de trein naar Tokyo gereserveerd van 9 uur. We reizen naar Tokyo, dit keer naar een hotel in weer een andere wijk. We lopen vandaag veel door de stad en gaan dan nog naar het ‘monstercafe’, een over de top café-restaurant met veel glitter en glamour en gerechten in allerlei kleuren.

Ik weet nog niet steeds niet waar ik naartoe zal gaan zaterdag, als Vino terugvliegt naar Nederland. En het is nu al donderdag. Ik wil eigenlijk ergens een weekje ‘niksen’ en een nieuw plan maken. De Philippijnen kan een logische keuze zijn. Het is niet zo ver vanaf hier en ik kan er voor een prikkie heen vliegen. Maar, nadat ik dingen lees over orkanen in dit seizoen en criminaliteit, voel ik me niet zo prettig meer bij de Philippijnen en als alternatief boek ik een vlucht naar Singapore en een vlucht naar de Malediven. Dit is via Singapore ook goed betaalbaar.

5 oktober

We gaan vandaag naar de bekendste vismarkt van Tokyo, de vismarkt van Tsukiji. Het is erg leuk om hier rond te lopen en te kijken naar alle verse vis en bijzondere gerechtjes zoals krabbenhersenen en walvis. Vin eet sashimi van een mooie tonijn die ter plaatse gesneden wordt, probeert daarna walvis, we eten vervolgens samen bij een bekend sushi restaurant waar we lang voor in de rij staan en Vin eindigt met een portie krabbenpoten van een kraampje.

We gaan nog naar de bekendste tempel van Tokyo, de Senso-ji tempel, waar het erg druk is en lopen nog wat rond door de stad.

We komen rond 20.00 uur aan bij ons hotel om de bagage op te halen en naar het airporthotel te reizen. Het vervoer naar het hotel loopt niet echt zoals we gepland hebben en we komen pas om 23.00 uur aan bij het hotel. Hier blijkt dat de limiet op mijn creditcard is bereikt, Vin weet de pincode van zijn creditcard niet en onze gewone bankpassen werken hier niet.

Vin weer op pad om ergens geld op te nemen en rond 23.30 uur zijn we op de kamer. Beiden enorm sacherijnig en geïrriteerd. Een gezellige laatste avond samen zo. Ik pak mijn tas in en rond 2.00 uur ’s nachts ga ik slapen.

6 oktober

De wekker gaat om 6 uur. We zijn allebei nog steeds bijzonder slecht gehumeurd. We hebben de shuttlebus gereserveerd van 7.30 uur. Ik vind dat Vin niet genoeg opschiet en wil naar beneden, bang de bus te missen. Het wordt er niet gezelliger op. Eenmaal beneden lopen we naar de bus en zien we 2 bussen staan! Opeens blijkt dat Vin met een andere bus moet omdat zijn vliegtuig vanaf een andere terminal vertrekt dan dat van mij. Een snelle kus en ‘doei’ en dan scheiden onze wegen. We zien elkaar weer over een maand of 2.

In 7,5 uur vlieg ik naar Bangkok. Daar moeten we uit het vliegtuig om 2 uur later weer in te stappen voor de laatste 2 uur vliegen naar Singapore. Eenmaal daar verloopt alles prima. Het is allemaal super duidelijk en overzichtelijk. Ik kom ’s avonds aan en met de metro reis ik in een uur naar China Town waar mijn hostel super dichtbij het station ligt.

7 oktober

Ik begin de dag met het draaien van een was. Ik had nooit gedacht dat een was draaien (of beter; vooral het resultaat ervan) zoveel plezier zou kunnen geven. Wat is het toch heerlijk om te kunnen wassen en een stapel frisgewassen kleding te hebben!

In Singapore is het heel erg warm en benauwd. Ik wandel via een leuke route langs het water, met uitzicht op de skyline, naar ‘Gardens by the Bay’. Net zoals in Japan is alles hier enorm goed georganiseerd en is het erg schoon. In tegenstelling tot Japan is het vele malen rustiger en doet alles ruimtelijk aan.

Gardens by the Bay is een 101 hectare groot aangelegd park. Het is erg mooi aangelegd en erg leuk om doorheen te wandelen. Het was wat bewolkt vandaag, maar de zon breekt opeens door en ik besluit vandaag naar het observatiedeck te gaan van Marina Bay Sands, dat naast de Gardens ligt.

Met de lift ga ik naar de 57e verdieping. Wauw, wat een uitzicht!! Super gaaf. Aan de ene kant de stad, met het water en de skyline en de wolkenkrabbers. Aan de andere kant de zee en het groene Gardens by the Bay. Ik blijf twee uur boven, totdat het donker is. Mensen relaxen, zitten op het dek, ik eet een ijsje, hang wat rond, maak foto’s. In het donker is het nog gaver. Rond half 8 haast ik me naar beneden want om kwart voor 8 begin er een lichtshow met muziek in the Gardens. De lichtshow blijkt super gaaf te zijn!! Echt de moeite waard!

Voldaan ga ik terug naar het hostel met de metro.

8 oktober

De wekker gaat vroeg. Voor half 8 wil ik de deur uit zijn. Dat lukt. Om 8 uur zit ik bij ‘let’s go bike’ voor de fietstoer van half 9. Ik fiets met een gids en een Frans gezin dat in Cambodja woont. Het is een leuke tour! We fietsen om te beginnen een stukje over het Formule 1 circuit. Onze gids vertelt veel over Singapore. De woningen in Singapore zijn vrijwel alleen maar appartementen wegens ruimtegebrek. De meeste mensen kopen een woning. Huren komt in mindere mate voor. Dit zou al gauw tegen een miljoen Amerikaanse dollar kosten voor een driekamerappartement. Volgens onze gids zijn daklozen zeer zeldzaam. Hij zegt dat dit komt doordat er geen drugs gebruikt worden en alcohol is heel duur dus je moet erg rijk zijn om alcoholist te zijn. Nu zijn de daklozen waarmee ik werk echt niet allemaal dakloos geraakt door middelengebruik .. maar in Singapore heb ik inderdaad geen daklozen kunnen ontdekken. Althans, geen mensen die eruit zagen alsof ze op straat leven.

Het is een mengelmoes van culturen en religies. Dit zie je ook op straat. 74% van de mensen in Singapore zijn Chinees en zij zijn bijna allemaal Boeddhistisch. Daarnaast zijn er veel Moslims, Hindoestanen en Katholieken. We komen langs een Hindoe tempel die eerst diende als Boeddhistische tempel, toen als Moskee, toen als kerk en nu dus als Hindoe tempel. We fietsen langs verschillende highlights en stoppen regelmatig. We krijgen tijd om een Boeddhistische tempel te bezoeken. De mooiste tempel die ik ook gezien heb. Prachtig! Het is een geslaagde toer die ongeveer vier uur duurt. Het is vandaag best goed weer. Wanneer we terug zijn loop ik nog een keer terug naar een prachtige moskee waar we langs zijn gefietst en het gezellige straatje Haji Lane. De gids heeft verteld over de selfie coffeeshop bij Haji Lane. Hier kun je een koffie bestellen waarbij je selfie wordt geprint in het schuim/de room. Ik kan het niet laten dit zelf uit te proberen.

Ik neem de metro opnieuw naar Gardens of the Bay en ga dit keer naar het Cloud Forest. Dit zou fantastisch moeten zijn. Ik vind het niet zo bijzonder. Ze hebben een regenwoud nagemaakt in een gigantische glazen koepel, compleet met een megagrote waterval.

’s Avonds loop ik naar Lau Pa Sat, een Hawker Centre. Hiervan heb je er veel in Singapore. Het is een complex, vaak in de openlucht of in een shoppingmall, waar je tientallen kraampjes bij elkaar vindt met een grote variatie aan eten. Bij het Hawker Centre waar ik nu naartoe ga zetten ze ’s avonds de hele straat af voor verkeer. Midden op de straat worden tafeltjes neergezet en langs de straat staan allemaal kraampjes waar spiesjes kip en garnalen geroosterd worden. Het ziet er erg gezellig uit. Er hoort nog een overdekt deel bij waar ze allerlei gerechten uit verschillende wereldkeukens serveren voor een paar dollar.

9 oktober

Ik ga vandaag naar Little India waar ik wat rondslenter en daarna naar Orchard road, een hele lange bekende winkelstraat met heel veel shoppingmalls. ’s Avonds ga ik naar Marina Bay Sands waar ze een lichtshow houden met een fontein. Het is een spectaculaire show. Er is een openlucht foodmarket in de buurt, maar het begint te regenen dus dit laat ik voor wat het is.

10 oktober

Vandaag ga ik op ontdekking in China Town en halverwege de middag neem ik de metro naar het vliegveld voor mijn vlucht naar de Malediven. Hier arriveer ik ’s avonds om 20.00 uur. Via het hotel heb ik transfer geregeld. Om 21.30 vertrekken we naar het water en stappen we in de speedboot. Met een noodgang en harde muziek crossen we het donker in. Er zijn gelukkig niet echt hele hoge golven en een half uurtje later staan we veilig op Maafushi, het eiland waar ik ga verblijven. Hier word ik opgewacht door een jongen van het hotel die mijn bagage op een karretje legt en te voet gaan we naar het hotel. Onderweg zien we mensen dineren op het strand en verschillende restaurantjes. Het ziet er gezellig uit.

Ik heb 4 nachten een hotel geboekt om daarna eventueel nog te kunnen wisselen van hotel of nog naar een ander eiland te gaan. In tegenstelling tot de meeste eilanden op de Malediven die prive zijn, is dit een lokaal eiland. Hier leven de lokale inwoners en het is daardoor een low budget bestemming voor toeristen. Het is ook geen resort zoals je het op de plaatjes ziet.

Bij aankomst krijg ik een nat handdoekje en een welkomstdrankje en uitleg over de excursies die het hotel organiseert.

Ik heb een prachtige kamer!! Het ziet er allemaal erg luxe uit. Ik betaal iets meer dan 30 euro per nacht, inclusief ontbijtbuffet. Dat is meer dan wat ik gewend ben in een hostel te betalen, maar in Sydney en Singapore betaalde ik rond de 20 euro per nacht voor een bed in een gedeelde kamer en er zat geen ontbijt bij. Wat dat betreft is dit dus helemaal geen slechte deal!

11 oktober

Na het ontbijtbuffet doe ik een rondje over het eiland. Maafushi is heel klein. Het is ongeveer 1,2 kilometer lang en 260 meter breed. Ik loop het hele eiland rond. Op de kop van het eiland is een gevangenis die zeker 1/3 tot ¼ van het eiland beslaat.

Vandaag hang ik een beetje rond op mijn kamer en het eiland en lunch met uitzicht op zee. Ik zit op een fantastisch mooi plekje met uitzicht op het witte strand en het knalblauwe water. En, tot mijn verrassing, hebben ze Thaise Pineapple Fried rice op de kaart, geserveerd in een ananas! Dat vond ik in Thailand zo lekker en heb ik daarna nergens meer gezien! Ik bestel het voor lunch, samen met een verse ananasjuice.  Be en ik hebben besloten elkaar in november te ontmoeten in Hawaii en ik zoek wat dingen uit over Hawaii. Ook boek ik een snorkelexcursie voor morgen.

’s Avonds eet ik weer met mijn voeten in het zand onder het genot van live muziek. Ik zit bij hetzelfde restaurant als vanmiddag en de ober herkent me. Hij komt een praatje maken. Hij blijkt uit Nepal te komen. Het zal wel met de regio te maken (India, Nepal .. ) en daarnaast met het feit dat er hier waarschijnlijk vrijwel nooit alleenreizende vrouwen zijn, en even later heeft hij een nummer voor me aangevraagd bij de live muzikant. Niet lang daarna wil hij mijn facebook en ondanks mijn eerdere ervaringen kan ik gewoon niet brutaal genoeg zijn om daar nee tegen te zeggen.

12 oktober

We vertrekken vandaag met een speedboot en een groepje van 9 mensen de zee op. Op een gegeven moment komt onze guide naar ons toe. Boven het gebrul van de motor uit roept hij dat we in deze zone met dolfijnen kunnen zwemmen, maar dan moeten we ze eerst vinden. Drie minuten later komt hij terug dat er geen dolfijnen zijn en dat we doorgaan naar Shark Bay. Ik denk ‘ohja hoor, wordt het zo’n trip vandaag’. We zijn met een noodgang over de zee gescheurd en in 3 minuten heeft hij besloten dat er geen dolfijnen zijn vandaag.

Maar, we komen bij Shark Bay en dit blijkt alles goed te maken. We plonzen een voor 1 de boot af het water in, niet wetend wat er onder het wateroppervlak te zien is. Ja, we weten dat we hier komen om haaien te zien, maar wat je precies kunt verwachten .. Ik spring het water in, steek mijn hoofd onder water ennnn …. Ja, meteen zie ik ze voorbij komen onder mij!! Zwemmen tussen de grote – voor mensen ongevaarlijke – haaien is zo gaaf! Wat een ervaring!! Het is wel spannend als ze op je af komen zwemmen, zeker nadat ik gisteren nog wat gelezen heb over verschillende incidenten die met deze haaien hebben plaatsgevonden. Maar na een tijdje neemt de spanning af en het genieten toe. Ze komen zo dichtbij!

We varen daarna naar een zandbank, die erg mooi is, maar de zon is net een beetje weg op dat moment waardoor het net iets minder mooi is dan wanneer de zon wel volop zou schijnen. We lunchen hier en gaan daarna door naar een lokaal eiland, zoals Maafushi dit ook is. Hier gaan we Stingrays voeren. Super toeristisch natuurlijk, maar ik vind het fantastisch. Je mag het zelf ook doen maar ik laat het aan de gids over. Wat zijn ze groot!! Dat had ik helemaal niet verwacht! Ook hier raak ik weer niet op uitgekeken. Het zijn er zoveel!! We hebben daarna een uurtje op het eiland en de gids zegt dat we later nog mogen zwemmen met de roggen maar ik weet niet of ik dat durf want als je tegen hun giftige stekel komt ..

We varen terug. Ik heb genoten! De gids hoopt op de weg terug nog dolfijnen te zien, maar helaas. We zijn rond 3 uur terug. Ik heb nog een leuk souvenirtje overgehouden aan deze dag want mijn rug is knalrood en pijnlijk. Tsja .. ik had mij wel ingesmeerd maar vond het wat ongemakkelijk om aan iemand op de boot te vragen mijn rug in te smeren. En laat nou net mijn rug het doelwit zijn geweest van de zon tijdens het snorkelen!

Terug in het hotel zie ik opeens dat de ober van het restaurant al sinds gisterenavond allerlei berichten heeft gestuurd. Gisterenavond heeft hij al verschillende berichten gestuurd en zelfs gebeld (via facebook, ik wist niet dat het kon) en gevraagd of we een rondje zouden gaan lopen. Vanmorgen heeft hij weer chatberichten verstuurd en vanmiddag weer. Ik reageer kort dat het goed gaat op zijn vraag hoe het is. Hij is meteen weer actief en begint allerlei vragen te stellen en of we vanavond bier zullen gaan drinken. Overigens wordt hier op het eiland geen bier geschonken omdat het een Moslim eiland is, maar er ligt een alcoholboot een eindje uit de kust op zee. Ik sla zijn aanbod af. Hij vraagt of ik hier met mijn ouders ben (hoe jong denkt hij dat ik ben?) en ik stuur terug dat ik met een vriendin ben, wat eigenlijk raar is want ik ben al 2 keer in mijn eentje in het restaurant komen eten. Ik wilde eigenlijk weer gaan eten daar want het is een erg leuk plekje en een lekkere kaart, maar toch maar even niet dan vanavond.

13 oktober

Aan het strand ga ik vandaag mijn blog bijwerken. Vanuit het hotel worden er ligbedden verstrekt en een jongen van het hotel komt mijn ligbed naar het strand brengen. Luxe hoor. Hij komt uit Bangladesh en ik wil niet bevooroordeeld zijn maar … India, Nepal, Bangladesh .. Ik kom in ieder geval niet meer van hem af. Steeds opnieuw staat hij aan mijn bedje. Wil ik misschien een snorkelmasker? Nee, niet nodig. De zon schijnt, zal hij mijn bedje verplaatsen naar de schaduw? Ja, dat kan ik zelf ook wel, maar is goed. Wil ik een paraplu want het gaat waarschijnlijk straks regenen en dan kan ik foto’s maken in de regen. Nee, dankjewel. (Ik vond dit een vreemde vraag, maar wanneer het later begint te regenen staat iedereen foto’s te maken in de regen dus blijkbaar ligt het aan mij dat ik hier de lol niet zo van inzie). Wil ik misschien een kokosjuice? Nee, dankjewel. Op een gegeven moment wordt hij opgepiept en ben ik er vanaf. Dit vind ik soms echt vervelend aan het alleen reizen. Je bent een soort van continue doelwit voor een bepaalde groep mannen. 

Tegen het einde van de ochtend begint het te regenen en dit stopt niet meer de rest van de dag. Ik boek een extra nacht in het hotel want anders moet ik morgen uitchecken en een nieuw plan heb ik nog niet. Nu bedenken wat mijn bestemming wordt tussen de Malediven en Hawaii!

Ik heb een heleboel foto's toegevoegd en dit keer ook 2 filmpjes van het snorkelen tussen de haaien (1 filmpje van mijzelf en 1 filmpje gemaakt door de guide). Ze staan onder 'video's.

Update: als je alle foto's wilt zien die horen bij dit verhaal dan moet je ze even openen via 'albums'. Als je ze bekijkt door op de foto's onder het verhaal te klikken, krijg je niet alle foto's te zien heb ik gemerkt.